Popüler medya herkesi kendisine benzetti. Şimdi buna dijital teknolojinin sosyal ağları da eklenince medya dili ve eğilimlerinin parçası olmayan kalmadı.
Artık hepimiz polemikçiyiz!
Eşimizle, dostumuzla sohbet etmiyor, atışıyoruz!
Tartışılmayacak kadar apaçık şeyleri, bir tv programında bağırıp çağırarak kendini haklı çıkartmaya çalışan konuklar gibi ele alıyoruz.
Dedikodular bile internetteki medya sitelerinin diliyle yapılıyor: "Geçen gün bilmemkim sana fena çaktı; sen de artık ona bir ayar verirsin!"

***
Ve işte sonunda...
Üzülemiyoruz! Azıcık olsun yas tutamıyoruz!
Üzüntü verici konu üzerine harıl harıl tartışmaya başlıyoruz. Hem de hüzün üzerine bir yığın yaldızlı lafı ortalığa saçarak...
Oysa gözlerimizin neşeyle parlamaya olduğu kadar gözyaşlarıyla arınmaya da ihtiyacı var.
Hüzünse, hüzün...
Acıysa, acı...
Hayal kırıklığıysa, hayal kırıklığı...
Bütün bunları laf kalabalığıyla boğuntuya getirmeden; kaçmadan ve abartmadan yaşamak bu kadar zor mu?
***
Olaylar öylesine yükleniyor ki üzerimize...
Öğrenmemiz ve durup düşünmemiz gereken çok şey var.
Fakat nerdee!
Öğrenmek meşakkatli! Üstelik temposu ağır.
Düşünmek, deseniz...
Fakat şu "hiperaktivite çağı"nda bazen nasıl da "durağan" ve sıkıcı geliyor.
Bakıyorum da...
Kimsenin artık sessizce köşesine çekilip öğrenmek ve düşünmek işine gelmiyor, hoşuna gitmiyor.
Onun yerine...
Hep bir ağızdan yapılan tartışmalara balıklama dalınıveriyor.
***
Biliyorum...
Bizi olur olmaz şeylerden başarı ve iktidar çıkartmaya alıştırdılar. Tartışmak da "maç" havasıyla bu duygularımızı tatmin ediyor.
Sevmekten korkanlara kavgaya yakınlaşma imkânı tanıyor.
Ama biraz dursak...
Her dakika fikir yumurtlamak yerine bildiklerimizden ve fikirlerimizden kuşkulansak...
Mutsuzluğumuzu ahlak sanmaktan ve ikide bir tartışmaya açmaktan vazgeçsek hani...
Biraz daha derinden hissetsek, daha çok düşünsek...
Fena mı olur?