Geçen gün kendimi YouTube'ta köpek videoları izlerken buldum. Böyle bir amacım yoktu... Onu tıkla, bunu tıkla derken köpeklere varmış... Ancak birkaç dakika izleyip başka videolara zıplamak yerine orada kalmıştım.
Niye? Tamam, çocukluğumdan beri köpekleri severim ama sevdiğim başka şeyler de var. Neden onlar değil de köpekler?
Bunları düşünmüş sonra da zihnimin bir kenarına atmıştım ki soruma cevap olabilecek bir araştırmayla karşılaştım.
Eğer bir köpek severseniz bilirsiniz: Kendi köpeğiniz veya sıkça karşılaştığınız, çoğu zaman sizi yol boyu takip eden, oynamak isteyen sokak köpeği... Bazen kuyruğunu sallayarak gözünüzün içine bakar.
İşte o anda merak edersiniz: Ben bu köpeği seviyorum... Peki, o da beni seviyor mu? Yoksa öyle şirin şirin bakmasının biricik nedeni elimdeki sandviç mi?

Seni gidi nankör!
Hiç unutmam... Bir gün Bağdat Caddesi'nde Şaşkınbakkal'a doğru yürüyoruz. Peşimize bir köpek takıldı. Genellikle biraz takip edip dönerler. O ise bırakmadı. "Aa, bu bizi sevdi" dedik. Başını filan okşuyoruz...
"Şuna yiyecek bir şeyler verelim ama ne?" Baktım Barış Büfe'ye gelmişiz; "sosisli alalım" dedim. Eşim: "Yok artık, dilli-kaşarlı da yaptıralım istersen!"
Neyse. Ben sosisliyi alıp çıktım. Ama sonra aklımıza geldi ki sıcak yiyecekten rahatsız olacak. Sosis soğusun diye bekledik "Bunun pişmemişi yok muydu" dedi eşim. "Aklıma gelmedi o an... Köpekleri sosisle beslemekte tecrübeli sayılmam."
Sosis nihayet soğudu. Bizimki kuyruğunu sallayarak bekliyor. Sandviçi verdik. Yedi ve gitti.
Evet, yedi ve gitti. Ardından bakakaldık. Nankör kedi çok görmüştüm ama nankör bir köpeğe ilk kez rast gelmiştim. Fena bozuldum.
O halde sorumuza geri dönebiliriz: Köpeğiniz sizi gerçekten seviyor mu, yoksa midesel çıkarı için gözünüzün içine mi bakıyor?

Bir doz daha
Science (Bilim) dergisinde yayınlanan makale, insanköpek ilişkisini hormon açısından incelemiş. İnsanlar arasındaki sevgi, güven, bağlılık ve benzeri durumlarda devreye giren oksitosin (oxytocin) hormonu var ya... İşte göz göze geldiğimizde, köpekte de aynı hormon harekete geçiyormuş.
Japonya Azabu Üniversitesi Hayvan İlaçları Bölümü'nden bilimciler, bu bağlantıyı daha iyi anlamak için deneyler yapmış.
Köpeğe bir miktar oksitosin hormonu verildiğinde, hayvancağız insanın gözünün içine daha uzun süre bakıyormuş.
O arada insanın da oksitosin seviyesi yükseliyor; sonuçta ortaya neredeyse insanlar arasındaki gibi bir sevgi ortamı çıkıyormuş. (Aşk şiirlerinde "Gözlerinin içinde kayboldum" denir ya... İşte öyle bir şey.)
Böylece köpek videolarına niye takıldığım az çok ortaya çıktı sanırım. Belli ki onları görünce vücudum oksitosin salgılamış, ben de böylece mutlu olmuş ve oradan ayrılmak istememişim. Sizin de başınıza geliyor mu?
Not 1: Bu arada birçok köpek severin yanıldığı bir noktaya da temas edelim. Hani köpek yaramazlık yapar, mesela ayakkabıları kemirir, sonra da köşeye sinip "özür dilerim, beni affet" dercesine bakar ya... Deneyler köpeklerin aslında suçluluk filan hissetmediğini gösterdi. O sadece sizin kızgınlığınızdan etkileniyor ve kaş çatmanızı değil, gülümsemenizi istiyor.
Not 2: Kedi severler alınmasın. Kediler de ilişkilerinde oksitosin salgılıyor.