EN önemli toplumsal sorunlardan biri işsizlik olduğu için dünkü yazı çok ilgi gördü. Özetle şöyle demiştim:
Bir yandan işsizlikten yakınıyoruz. Öte yandan, 18-19 yaşındaki "kalifiye olmayan" gençler, ayda 1000 liraya hayır diyor. Bu ne iştir?
Yurtdışı eğitim danışmanı Deniz Gürsu bakın ne diyor:
"Emre Bey, işin bir de şu boyutu var: Bizim gençler Türkiye'de garsonluğa, kuryeliğe burun kıvırırken; İngiltere'de, ABD'de pompacı, garson, bulaşıkçı ve temizlikçi olmayı kabul ediyor. Hatta bunların bazıları; Türkiye'de 'masa başı' tabir edilen muhasebecilik, müşteri temsilciliği gibi işlerden geliyor. 'Türkiye'de eşe dosta rezil olmaktan korkuyorlar' diyeceğim ama ilginçtir, orada yaptıkları işi kimseden de saklamıyorlar burada. Anlamak zor. İki yılı aşkındır işsiz olan üniversite mezunu arkadaşlarım var; işsiz kalmak, garsonluk yapmaktan evla geliyor galiba."
Şu noktanın da altını çizelim mi?
Bizde aileler, çalışmayan gençlere müsamaha gösterir. Kimse liseyi bitiren oğluna "hadi yaylan" demez; analar babalar üç kuruşluk gelirlerini onlarla paylaşır.
Bunun önemli iki sonucu: 1) Yüksek işsizliğe karşın, düşük suç oranı. 2) Bazı gençlerdeki, "armut piş, ağzıma düş" halleri.
Konu ilginç. Devam edelim.