Önce şunu belirteyim: Ben de Cem Yılmaz'ın esprilerine gülüyorum. 'Leman Kültür Merkezi'deki ilk dönem gösterilerinden beri onu izliyorum. Beşiktaş Kültür Merkezi'ndeki şovuna da gitmiştik. İki saat boyunca kahkaha atmaktan karın kaslarımız ağrımıştı.
Ancak... Bugünlerde işi, "Cem Yılmaz'a gülmezsen espriden anlamıyorsun, hayattan tat almıyorsun"a vardıranlar var.
Geçen akşam bir kanalda Cem Yılmaz ve Gora oyuncuları konuktu. Sunucu kendisini gülmeye öyle şartlamıştı ki... Daha Yılmaz espri yapmadan, kahkaha atıyordu. Mikrofon hemen ağzının ucunda olduğu için de biz izleyicilere bu kahkahalar böğürme şeklinde ulaşıyordu. Ve daha da kötüsü, bazen Yılmaz espri yapmadığı, sadece "Şöyle oldu, böyle oldu" diye bir olayı anlattığı için de sunucunun kahkahası havada asılı kalıyordu.
Cem Yılmaz gerçekten komik. Günümüzün mizah duygusunu damardan yakalamış durumda. Tamam ama bırak da önce esprisini yapsın... Sonra hep birlikte gülelim.
Üzgünüm: Cem Yılmaz'a en önce ve en çok gülmek; ne üstün bir zekaya delalettir, ne de adamı gençleştirir!