Maç öncesi Beşiktaş'ın ne oynayacağı veya ne oynamayacağı zaten belli. Şablonu var, onu uygulamaya çalışıyor. Bazen çok istekli oluyorlar, uyguluyorlar. Bazen olamıyorlar, uygulayamıyorlar. Buradaki olay G.Saray'daydı. Ne yapacağı merak ediliyordu. Çünkü F.Bahçe, Trabzonspor ve Başakşehir maçlarında Tudor'un çıkardığı takımlar ve yaptığı uygulamalar çok değişik olduğu için Neyzen'in sazı gibi nasıl bir ses çıkacağı belli değildi Galatasaray'dan.
Maç başladı, sarı-kırmızılılar maceraya girmeden Beşiktaş'ın hücum alanlarını kapatarak ve daraltarak doğru işler yaptılar. Nereye kadar? İkinci yarının başında Muslera'nın yaptığı büyük hataya kadar. Orada moraller bozuldu, bükülüp koptu. Çünkü Galatasaray bu tarz oyununu 60'a 70'e kadar götürüp sonra Beşiktaş'ın arka tarafına sarkmak istiyordu. Bütün planları bozuldu. Yalnız Muslera değil defansta da inanılmaz hatalar yapmaya başladılar. Beşiktaş da bunları reddetmedi. Ama oyun o hale geldi ki 1-0'dan sonra maç bir anda 5-0 olabilirdi. İnanılmaz pozisyonlar kaçırdılar siyah-beyazlılar. Lig bayağı güzel hale gelmeye başladı. Herkes potaya girdi. Hatta potaya değil tencerenin içine girdiler. G.Saray yönetiminin radikal kararlar alması lazım. Şimdiye kadar diyorlardı ki işte 'Lideriz, şu takımdan bu kadar öndeyiz...' Deniz bitti! Beşiktaşlı futbolcular, Şampiyonlar Ligi maçlarından sonra bu maçın önemini çok iyi kavramışlar ki, Avrupa'da oynadıkları gibi mücadele ettiler. Siyah-beyazlılar bu mücadeleyi yaparlarsa Türkiye'de de başarılı olurlar.
Hakem ilk yarı karşılıklı birer penaltı pozisyonundaki yorumunda 'devam' dedi. Herhalde inanmadı. Birisinde top Gökhan Gönül'ün koluna, diğerinde Belhanda'nın sağ eline çarptı. Gökhan'ınkine yorum hakkı vardı ama Galatasaraylı oyuncuya yok. Oğuzhan'ın pozisyonunda da hakem penaltı düdüğü çalmadı. Oyuncunun kaval kemiğine Fernando'nun bacağı geliyor ama Oğuzhan'ın da kendini bırakma niyeti olunca hakem inanmadı. Bunları verseydi ne olurdu? İki taraf da bin tane bahane bulacaktı. Ama Beşiktaş bu kadar gol kaçırıp, bu golleri de atınca artık iki tarafın da konuşacak bir şeyi kalmadı. Bu da hakemin şansıdır
