Zinedine Zidane, 2.5 yılda kazandığı 3 Şampiyonlar Ligi kupasının ardından istifa ettiğinde herkes şaşırmıştı. Kredisi yüz üzerinden yüz olan bir teknik adam, Real Madrid'i neden bırakıp giderdi ki? O tarihten 6 ay önce Real Madrid evinde Barcelona'ya 3-0 kaybedip ligin ilk yarısı bitmeden şampiyonluk yarışına veda ettiğinde İspanya'da herkes Zidane'nın koltuğunun sallandığını yazıyordu.
Fransız efsane eninde sonunda bir gün kovulacağını biliyordu.
Kendi ipini çekti ve gitti. Real Madrid'in ondan sonra yaşadığı 5 ay ibretlik bir futbol hikayesidir. Bir teknik adamın, bir kulüpte 3 yıldan fazla kalması kendi kariyerine zarar getiriyor. Alex Ferguson istisna olabilir ama acı bir Arsene Wenger örneği de var geçmişti. Pep Guardiola, Mourinho ve Ancelotti'ye bakın, kazansalar bile arkalarına bakmadan yeni bir kulüp arayışına giriyorlar. İki yıl şampiyonluk, görkemli bir Şampiyonlar Ligi performansının ardından Şenol Güneş'in Beşiktaş'taki 4. sezonu da alınmamış bir kararın yorgunluğunu taşıyor. Üç yıllık vadede başarılı olabilecek kaliteli ama yaş ortalaması yüksek bir kadroya ekonomik imkansızlıklar yüzünden geçiş dönemini gerçekleştirecek transferler yapılmamışken, Güneş artık kazanamadığı maçları, "O pozisyon gol olsaydı" ile açıklıyor. İstemediği iddia edilen transferler ve yardımcılar... Beşiktaş 'kaliteli bir santrfor alırsa işler yoluna girer' fikrine saplanmış.
Oysa ki problem atmak değil, fazla gol yemek.
Tolgay vakası, Pepe'nin artık gülmeyen yüzü, Quaresma'nın her şeyi yapmaya çalışırken bazen hiçbir şey yapamaması, her şeyi ondan bekleyen arkadaşlarının "Şimdi biz ne yapacağız" bakışları... Bir koltukta uzun süreli oturunca teknik adamfutbolcular arasında gelişen yakınlık ve kırgınlıklar... İnsan bazen gitmeden de beyaz sayfa açabilir. Şenol Güneş'in Beşiktaş'ında 3 yıl boyunca herkes kolkola idi, rakiplerini sahada boğuyorlardı. Şimdi kimileri elleri cepte yürüyorsa, o elleri o ceplerden çıkartmak da Güneş'in görevi.
