Başakşehir'in kararlarının uygulandığı, "hadi" dediklerinde gol atıp, topu ayaklarına alıp, savunma yaptıkları maçtı. İlk 45'te Fenerbahçe'nin çaresizliği ve yetersizliğini ortaya çıkardılar. Ligin zirvesinde yer almalarının en büyük sebebi olan "takım olma" karakterlerini sonuna kadar da ortaya koydular. Öncelikli baskıyı stoperlerin üzerine kurarak, topun kendilerine gelmesini beklediler. Bu karar rakibin de kendilerinden oynamasını sağladı. Tolgay, Jailson veya Eljif birkaç saniye sonra rakibine topu teslim edip, kapmanın peşine düştü. Yine de gol "sarsak" defansın ikram serisiyle geldi.
İkinci yarıda tabelayı korumak, sahasında beklemek ve topu rakibe vermek Başakşehir'in geleneği artık. Fenerbahçe'nin oyun üstünlüğünü, kenar topları ile atak etkinliği haline getirmesi uzun sürmedi. Beraberlik golü ikramdan gelse de, Zajc'ın penaltıdan net pozisyonu auta göndermesi, oyunun kaderini değiştirdi. Çok başka şeyler tartışacakken, Başakşehir ezberlerini devreye soktu. Yine Visca, müthiş pas ve çizgiden topa dokunan Napoleoni, günün son sözüydü.
Yanal ve yönetim, bu maçtan önemli dersler çıkarmak zorunda. Başakşehir'in neden 11 puan farkla zirvede olduğunu, üstelik birçok büyük takımın transfer etmeyi bile düşünmeyeceği oyuncularla bunu başardığını anladıklarında, kendi yetersizliklerini de görecekler.
Zajc performansı ne kadar ümit verici ise, Tolgay, Eljif veya Jailson'un yetersizlikleri de, o kadar ortadaydı. Baskıdan çıkmayı çalışmış bir takımın karşısına, sadece oyuncusunun kararıyla dikilmeye çalışırsanız, dersinizi de alırsınız.
Topal ve Dirar'ın eksikliğini hissediyorsanız, zaten takım olamadığınız ortadadır. Ersun Yanal, "En az beraberlik" düşünürken haksız değil ama, takımının kurgusunu çok eksik, manasız ve hedefsiz yapmış. Kazanabilirdi de maçı ama bu planın değil, oyunun hikâyesindeki sürpriz ile olurdu.