İlişkide vazgeçilmez olmayı hedeflemek, çoğunlukla egoyla tetiklenir ve sağlıklı bir dürtü değildir. Takıntı seviyesindeki vazgeçilmezlik arzusunun temelinde değersizlik ve özgüvensizlik vardır.
Bu tür bir yaklaşım genellikle aşkın gerçek doğasını bozar ve samimi bağı engeller. Gerçekten sevgi dolu ve sağlıklı bir ilişki, karşılıklı saygı ve anlayış üzerine kuruludur. İlişkinin temelini oluşturan bu unsurlar, vazgeçilmezlik hırsıyla zedelenebilir, tahrip olabilir ve bu da ilişkide dengesizliklere yol açabilir.
Aşk, kontrol etmek ya da sahip olmakla ilgili değildir. Aksine, aşk özgürlük ve kabul etmektir. Aşk karşındaki insana zincirler bağlamak değil, kanatlar vermektir.
Gerçek aşk, diğerini olduğu gibi kabul eder ve özgür bırakır. Bu, kendi değerinin ve özgürlüğünün farkında olmak ve aynı zamanda diğer kişinin de kendi değerine ve özgürlüğüne sahip olduğunu kabul etmek anlamına gelir.
Aşk, iki bireyin birbirine saygı duyduğu, birbirini olduğu gibi kabul ettiği ve her iki tarafın da özgürlüğüne saygı gösterdiği bir alandır. Bu, ilişkideki her iki kişinin de kendilerini ifade edebilmelerine olanak tanır ve bu, ilişkinin sağlıklı bir şekilde ilerlemesi için gereklidir.
