'Çarşı'nın olmadığı tribünden marşlar, tezahüratlar yerine bol bol tıraş ıslık sesi yükseliyor. Tezahürat başlıyor, 10 saniye sürüyor, be ne lan.' Ünlü rock şarkıcısı Hayko Cepkin'e ait bu sözler. Yıllar önce Hayko'nun İnönü'deki maçlarda davul çaldığını yazmıştım. Hayko, koyu bir Beşiktaş taraftarı.
Beşiktaşlı arkadaşlarıma Vodafone Arena açıldığında "Sizde bizim (Fenerbahçe) gibi olacaksınız; tezahürat yapmak yerine selfie çeken ama pahalı biletleri alacak kadar parası olan beyaz yakalı yeni bir taraftar kitleniz olacak" demiştim. Hayko da bu durumdan şikayetçi galiba; dün maç 1-1'ken Beşiktaş taraftarı adeta sustu. Eskisi gibi takımı ateşleyecek tezahüratlar yapılmadı.
Bunda çArşı'nın tribünde olmamasının etkisi büyük.
Endüstriyel futbol böyle işte; statlar güzelleştikçe kombine ve maç bilet fiyatları artıyor. Özellikle Şampiyonlar Ligi bilet fiyatları uçup gidiyor. Maçta tezahürat yapmak yerine cep telefonuyla oynayan, sürekli bir şeyler yiyen, kahvesini yudumlayan beyaz yakalı, zengin taraftar dolduruyor tribünleri. Fenerbahçe tribünleri benzer değişimi çok önceden yaşadı. Fazla futbol romantizmi yapmak istemem. Endüstriyel futbolda takımlar, parası olan taraftarı varsa büyük rekabet içinde kalabiliyorlar. Ne kadar çok loca satarsan, o kadar dünya yıldızı transfer edersin!
Barcelona, Real Madrid, Manchester United gibi büyük takımlarda ise endüstriyel futbol, küresel boyutta yaşanıyor. Sadece bu takımların maçını izlemek için Uzak Doğu'dan birçok turist taraftar geliyor. Londra'da birkaç maç izledim, tezahürat çok az. Turistlerin selfie çekme manyaklığı yüzünden maça konsantre olamıyorsunuz.
Özetle çArşı gibi cefakar taraftar grupları maçları artık kafelerde, kıraathanelerde ve birahanelerde izliyor.