Steven Gerrard, geçtiğimiz hafta 25 yıl giydiği Liverpool formasıyla son kez çıktı taraftarın karşısına. Liverpool-
Crystal Palace'a 3-1 yenildi ama bu skorun hiçbir önemi yoktu. Anfield Road'u dolduran onbinlerce taraftar, o gün Gerrard'ı uğurlamaya gelmişti.
Gerrard üç kızını da yanına alıp sahaya girdiği anda, tribünlerde onun için şarkılar söyleniyordu. O gün, futbol sevdalısı herkesin gözlerini dolduracak muhteşem anlar yaşandı. Gerrard'ın bu onuru yaşamasında elbette 'bayrak futbolcu' olmasının, müthiş transfer tekliflerine rağmen takımını bırakmamasının da payı var. Ne yazık ki, günümüzde kulübüyle özdeşleşen bayrak futbolcu sayısı azalıyor.
1998-99 sezonundan beri Barcelona formasıyla 23 kupa kazanan Xavi de önceki gün son kez taraftarın karşısındaydı.
Camp Nou'da da muhteşem anlar yaşandı.
Xavi, mikrofonla veda konuşması yaparken, onunla birlikte taraftar da ağladı.

BİZDE BÖYLE VEDALAR YOK
Hadi Gerrard ve Xavi, bayrak futbolculardı; peki ya Jürgen Klopp'un vedasına ne demeli? Bir teknik direktör bu kadar güzel mi uğurlanır... Borussia Dortmund taraftarı, alt yapıdan yetiştirdiği futbolcuları yıldız yapıp takımına müthiş başarılar kazandıran Klopp'u muhteşem tribün koreografileriyle uğurladı.
Ne yazık ki böyle vedalar bizde yaşanmıyor.
Bir kere futbol kültürü buna müsait değil. Yöneticinin futbolcusunu kıskandığı ona ne jübile, ne de veda maçı düzenlediği bir ülke burası. Ayrıca Türkiye'de taraftar, iddiası olmayan maça gitmiyor. Jübile maçı, dünyada da anlamını yitiriyor.
En güzeli; taraftarın önünde oynanacak son maçta, futbolcuya veda organizasyonu düzenlemek... Ama bizde futbolcuya, taraftarına veda etme imkanı da sunulmuyor.
En basit örneğiyle Alex, taraftarına veda etseydi fena mı olurdu?
Sadece Fenerbahçe'de değil; Galatasaray, Beşiktaş ve Trabzonspor'da da taraftarın sevgilisi olmuş birçok futbolcu ve teknik direktöre veda organizasyonu yapılmadı.
Birçok efsane, takımından buruk ayrıldı.
Lafı uzatmaya gerek yok; bizde vefa, sadece İstanbul'da bir semt adı.