*Haftalarca beklediğin, bir çırpıda izleyip zevkin doruklarına çıkmak için sürekli şımarıkça ertelediğin o dizinin son sezonunu bir gecede bitirdikten sonra...
*Hayat dümdüz bir çizgide ilerlerken o, karşına çıkıp gözlerinin içine bakıp bütün gece onun sana sarıldığını hayal ettikten sonra...
*Tuttuğun takım, Avrupa'da efsane bir maç kazanınca bütün gece yorumları ve tekrarları izledikten sonra...

Ne olursa olsun ertesi sabah, her şey yeniden başlar. İşe ya da okula gitmek için alarmını beşer dakika aralıklarla kurarsın. Güç bela kalkar giyinirsin.
Evet, o fütursuz gecenin bedeli, bu sabah servisi kaçırıp otobüse koşarak gitmektir. Duraktan inip geç kalmış olmanın telaşıyla hızlı hızlı adımlarla yürürsün. Olimpiyatlardaki yürüme yarışlarının saçmalığı, yavaş yavaş gerçek hayatta kullanılan bir bilgiye dönüşür. Koşmasan da koşuyor gibisindir. Bu telaş, bu çaba, bu 'keşke yapmasaydım' hissi seni Coyote'den kaçan Road Runner kadar hızlı yapmasa da; arabalardan yol alırken, yaya trafiğinde yaşlı teyzeleri doğru anda denk getirip sollarken Bugs Bunny kadar zekileştirebiliyor.
Sen bu hızla, telaşla ve kıvrak zekanla yolda ilerlerken bir şey oluyor.
Sana çok benzeyen ama sen olmayan birisi yanından geçip gidiyor. 'Allah 'ım olamaz böyle bir şey' diyorsun.
'Neyi eksik yaptım?' diyorsun. Her şeyi olabilecek en iyi şekilde yaptığından, yolda yürüyen herkesten daha hızlı olduğundan emindin oysa.
Sanki o adam human player değil de, sırf bilgisayarın oyunu zorlaştırmak için zeka eklemek yerine hilelerle donattığı o şaibeli rakipmişçesine hunharca seni geçiyor. Bu adamın senden daha iyi olmak için ne sebebi var diye düşünürsün. Bu ne hızdır ya rabbi! Hayata tutunma gücümü de çalıp yanımdan geçti gitti o adam. Olduğum yerde yıkıldım, inancımı kaybettim. Artık işsizler ordusunun bir neferiyim...