National Geographic'deki 90'lar belgeselini izlerken, ister istemez o yıllara döndüm. 90'lar, iki bilişim devi Apple ile Microsoft'un kıyasıya çarpıştığı yıllardı. Bir Microsoft çalışanı dedi ki, "O zamanlar bizim şirkette asansöre binmek büyük riskti. Çünkü her an bizim patron Steve Jobs ile karşılaşabilirdiniz. Eğer asansörde size sorduğu soruları bilemezseniz, bu başlıca kovulma nedeniniz olurdu. Bu nedenle şirkette sabah ve akşamları asansörler boş, merdivenler dolu olurdu."
Bu hikaye beni muhabirliğimin ilk yıllarına, 80'lere götürdü. Beyazıt'taki eski Güneş gazetesi binasında tıfıl bir spor muhabiriydim. Şansal (Büyüka) Ağabey, aldığı bir Fenerbahçe istihbaratını bana iletip "Koçum, hemen Dereağzı'na koşuyosun, fırla" diye kükredi. Kendimi göstereceğim ya; çantamı kaptığım gibi merdivenlerden aşağı uçarcasına indim. Bir ara yukarıya çıkan birkaç kişiyi yarıp basamakları dörder beşer atladığımı hayal meyal hatırlıyorum. Özel haberi kapıp gazeteye döndükten sonra dediler ki, "Giderken merdivenlerde patron Mehmet Ali Yılmaz ve beraberindekileri omuzlamışsın. Seni personel servisine çağırıyorlar..." Büyük bir üzüntüyle eşyamı topladım ve 'kovulmak için' servisin yolunu tuttum. Ben omuzları düşmüş halde, süklüm püklüm aşağı indiğimde personel müdürü dedi ki; "Hemen muhasebeye git. Patron sana bir maaş ikramiye yazdırmış."
Sonradan öğrendim ki, ben palas pandıras merdivenlerden aşağı seğirtirken, Mehmet Ali Yılmaz ve beraberindeki önemli şahsiyetleri yarıp geçmişim.
(Tıpkı Babam ve Oğlum filmindeki meşhur sahne gibi) Yılmaz, beni sorup soruşturmuş. Genç bir spor muhabiri olduğumu, ilk özel haberime koşturduğumu öğrenmiş ve hemen talimat vermiş: "Bana böyle haber için patronunu bile ezip geçen muhabir lazım. Ödüllendirin bu çocuğu."