Çanakkale Zaferi sırasında Türk pilot Salih Ekrem'in kahramanlık öyküsünü eksen alan Son Mektup filmi 'iyi niyetli' bir çalışma olmaktan öteye gidememiş. Filmden aklımda sadece Nesrin Cavadzade'nin duru oyunculuğu kaldı. İki de 'keşke' koydum cebime: Keşke devlet bu büyük zaferin 100'üncü yılında 100 milyon dolarlık bir bütçeyle, destanımıza layık bir filme destek olabilseydi. Ve keşke bu kadar önemli bir yılda çekilen Çanakkale filminde Mustafa Kemal, 'sadece bir cümle ile' geçiştirilmeseydi.
Galanın yapıldığı akşam, bültenlere iki haber düştü. İkisi de 'Çanakkale ruhunu' tüm filmlerden daha iyi anlatıyordu. 106 yaşındaki Rizeli ninemiz, kapısına kadar gelip kendisine yaşlılık aylığı bağlamak isteyen görevlileri "Olmaz, bu benim hakkım değil" diyerek geri çevirmişti. Genelkurmay Başkanlığı'nın arşivlerinden 100'üncü yıl onuruna gün ışığına çıkarılan Mehmet Çavuş'un fotoğrafının altında ise onun komutanına yazdığı mektuptan bir bölüm yer alıyordu: Şöyle diyordu Mehmet Çavuş: "Sağ kolumu kaybettim ama ona üzülmüyorum. Nasıl olsa işimi sol kolumla da görürüm. Tek üzüntüm, yaralarım henüz iyileşemediği için şu anda sizin emirlerinizi uygulayamamak ve silah arkadaşlarımın yanında olamamak..."
Ne dersiniz? Bu toprakların gerçek kahramanlarının herhangi bir 'senaryoya' ihtiyacı var mı?