İstanbul'da yaşayan, 26 yaşındaki Gülbahar Baykal'ın tek hayali öğretmen olmaktı. Hayalini gerçekleştirmek için üniversite sınavı sonrası Marmara Üniversitesi Coğrafya Bölümü'nü tercih etti. Üç yıl önce, son sınıfa geldiğinde hayaline bir adım daha yaklaştı. Ama ağzında aftlar çıkmaya başladı, final dönemi olduğu için bunu pek önemsemedi.
Ardından halsizlik, iştahsızlık ve mide ağrıları baş gösterdi. Yemek yiyemediği için aşırı kilo kaybı yaşadı. Doktorun yolunu tuttu ama hiçbir doktor kan testine gerek duymadı. En sonunda kendisi kan testi istedi ve peşini bırakmayan rahatsızlıklarının sebebi ortaya çıktı.
O, bir "akut miyeloid lösemi" kanseri hastasıydı. Baykal kaygılıydı ama doktorunun onu rahatlatıcı konuşması onu sakinleştirdi. Baykal'ın anne-babası ve dokuz kardeşi ise kızlarının lösemi kanserine yakalandığını öğrendiğinde yıkıldı. Özellikle Baykal'ın babası çaresizliği derinden hissediyordu. Baykal kanser teşhisi konulan günü şöyle anlatıyor: "Babam çaresizce tedavi olmam için sağlık personeline 'Ben hiçbir şey bilmiyorum. Ne olur kendi kızın gibi düşün! Beni bir yere yönlendir. Ben gideyim, kızımı tedavi ettireyim, çok çaresizim' demişti. Ailem çok korkmuştu, bu beni de kaygılandırdı."
Tüm aile hastalıkla ilgili seferber olurken Gülbahar Baykal tedavi için hastaneye yattı. Kemoterapi başlayınca saçları döküleceği için tedavi süreci boyunca en büyük destekçisi olan Memorial Şişli Hastanesi Hematoloji Doktoru Doç. Dr. Şebnem İzmir Güner hastasına saçlarını kesmesini önerdi.
Kanserin çok da bilincinde olmadığını söyleyen Baykal, o anı şöyle anlatıyor: "Saçlarımı kesme fikrine kendimi alıştırdığımı düşünüyordum ama berber saçlarımı kesmeye başladıktan sonra gözlerimden yaşlar da akmaya başladı, bu beni çok etkiledi. Saçlarımı kesmem bu hastalığa karşılık somut olarak verdiğim ilk tavizdi. Kendi kendime 'Ben gerçekten hastayım ve bir savaşın içindeyim!' dedim. Hayat tarzım kötü olaylara karşı bile pozitif bakmaktı. İlk başta saçlarım için çok üzüldüm, çok ağladım ama ağlarken bile içimde iyileşeceğime dair umut vardı. O umut beni ayakta tuttu. Tabii doktorum Doç. Dr. Şebnem İzmir Güner de en büyük destekçimdi, onunla ve kanser hastalarıyla aile gibi olduk."
