İsa Tecim'in hikayesini bilenler "Alevlere adanmış bir ömür onunkisi" diyor. Ama kendisiyle konuşunca ve hikayesini öğrenince "Alevler arasından hayat kurtarmaya adanmış bir ömür" demenin daha doğru olacağını düşünüyorum.
Kastamonu'nun Bozkurt İlçesi'nde askerlik yaparken yaşadığını bir yangın olayında, yaşlı bir kadın ve onun bir-iki yaşındaki torununu kurtaramamanın verdiği acı tecrübe sonrasında 20 yaşında bir karar alıyor: "İtfaiye aracı üreteceğim ve o araç insanları kurtaracak." Askerden döndükten sonra 22 yaşında kurduğu Volkan İtfaiye ile aldığı kararı hayata geçiriyor. Ama bununla sınırlamıyor kendini. Beş yıl gönüllü itfaiyeci oluyor. Edindiği tecrübeler ışığında Türkiye'nin ilk hidrolik merdivenli itfaiye aracını yapıyor. Bir tane de askerlik yaptığı ilçeye hibe ediyor. Zaman içerisinde itfaiye araçları konusunda Türkiye'de lider konuma getiriyor şirketini. O araçlar sayesinde yüzlerce insanın hayatı kurtuluyor. Ama yetmiyor, dünyaya açılıyor. Bugün itfaiye araçları üretimi konusunda dünyada ilk dörtte kurduğu şirketi. Yerli ve milli itfaiye araçlarımız Malezya'dan Romanya'ya Pakistan'dan Taylan'a dünyanın dört bir yanında hayat kurtarıyor.
İsa Tecim'i, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile Malezya Başbakanı Mahathir Muhammed'in Külliye'de onun şirketinin ürettiği yerli bir aracı incelemesi sonrasında fark ettik. Hikayesini öğrenince de İzmir'e gidip kendisiyle söyleştik. Onun hikayesini ister Manisa'nın bir köyünden, yoksul bir aileden çıkan sanayici olarak okuyabilirsiniz, isterseniz hayatını alevler arasından can kurtarmaya adayan adam olarak da…
- Yoksul bir çocukluk geçirmişsiniz.
- Evet, köylü bir ailenin çocuğuydum. Annem okuma yazma bilmezdi. Babam da üç yıl gitmiş okula. Ama ailem özellikle de annem çok önemlidir hayatımda. Büyük bir sevgiyle ve manevi zenginlik içinde büyüttü beni. Bu sayede de kendi hazineme ulaştım. Zaten insan kendi hazinesine ulaşmadan hiçbir hazineye ulaşamaz. Benim hazinem de özgüvenimdi. "Ben yaparım, başarırım" diyordum. İşte o özgüveni bana veren de annemin sevgisiydi. Açıkça söylüyorum hiç kimseyi annem kadar sevmedim. 67 yaşımdayım o sevgi hala tazeliğini koruyor.
- Siz 12 yaşında çalışma hayatına atılmışsınız, neden okumayı tercih etmediniz?
- O yıllarda okumak kolay değildi. Köyde ilkokulu bitirdim. Önümde iki seçeneğim vardı. Ya şehre gidip okumaya devam edecektim ya da bir ustanın yanına çırak olarak girip meslek sahibi olacaktım. 1960'lı yıllar. Köyümüzde okumayı seçenler olmuş, şehre gitmişlerdi. Ama şehirde okumak zordu. Öyle durumda ailelerin doğru düzgün ilgilenme durumu olmuyor. Birkaçı yapamadı geri döndü. Eğer okuyamıyorsanız da köye dönüyorsunuz ve köyden çıkmak için ikinci bir şansınız olmuyor. Ben de meslek sahibi olmayı seçtim. Manisa'da bir torna atölyesinde işe başladım ama kısa sürdü, çünkü atölye kapandı. Sonra terzi çırağı oldum.
