Aslında bu öykünün Şubat 2017'ye kadar olan kısmını, 26 Şubat 2017'de SABAH Pazar'taki köşemde yazmıştım. O yazı, "Yol yakınken dönmeyenleri Sadrettin Sarıkaya'nın hikâyesini andıran bir son bekliyor" cümlesiyle bitiyordu.
Dün öğle saatlerinde ajanslara, Sarıkaya ile ilgili önemli bir haber düştü: "FETÖ'nün 'Selam Tevhid' soruşturmasında kumpas yaptığına ilişkin davada aralarında Sadrettin Sarıkaya'nın da bulunduğu 24 eski hâkim ve savcı hakkında ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası istendi."
Sarıkaya'nın öyküsünde Türkiye'de halen saklanabilen kaçak FETÖ'cüler açısından 'ibretler' var. FETÖ'cülerin örgütleriyle ilişkisi, bir süre sonra terk edilmesi zor tehlikeli bir bağımlılık ya da bitirilmesi zor, yok edici, marazi bir duygusal ilişkiye dönüşüyor. Böyle olunca etkin pişmanlık sistemi, eşyanın tabiatı gereği işlemiyor ve örgütün firari monşerleri yurtdışında ekmek elden su gölden yaşarken, burada kalıp yakalananlar ihanetin bedelini tek başına ödemiş oluyor. Henüz yakalanmayanlar ise yakayı ele verecek olma korkusuyla yaşamaya devam ediyor.
Devlet, FETÖ'nün bu ilk saldırı girişimini savuşturduktan sonra Sadrettin Sarıkaya'yı itirafçı yapmak üzere harekete geçti. Sarıkaya'nın, kendisini önceden tanıyan eski Savcı Murat Yiğit'le 22 Şubat 2012'de yaptığı görüşmeden sonra...Sarıkaya, o dönemde 7 Şubat'ın talimatını veren örgütüne değilse bile şimdi firari olan FETÖ'cü eski başsavcı vekili Fikret Seçen'e kızgındı. İstihbari deyimle motifi, zaafı buydu ve itirafçı olmaya da kısmen meyilliydi.
İMAMLARIN BASKISIYLA SUSTU
Sarıkaya'yı ilk 'itirafçılaştırma' girişimi başarısızlıkla sonuçlandı. Bunun sebebi, önemli bir ayrıntıda gizliydi. Sarıkaya'nın üç çocuğu da vaktiyle askeri okullara yerleştirilmişti. Elbette FETÖ tarafından... (15 Temmuz sonrası TSK ile ilişkileri kesildi elbette.) Sırf bu nedenle bile 17- 25 Aralık sürecinden önce itirafçı olması zordu Sarıkaya'nın. 17-25 Aralık'tan sonra gelgitler yaşadı da. Ancak örgütünü satması düşük ihtimaldi. Devletten maddi beklentileri vardı.
