Alev Alatlı'nın ölüm haberini aldığımda gözümün önünden birtakım sayfalar geçti durdu. Yıllar önceye gittim haliyle. Bir Konya yolculuğu. Trendeyim. Ve koltuğun arasına bir kitap sıkışmış kalmış. Kimin acaba? Birileri unutmuş olmalı. Ya da ismindeki kuantum göndermesine nazire olarak, başka bir zaman aralığından düşüp buraya tutunmuş sanırım... Kâbus: Schrödinger'in Kedisi...
Üç saati bulan yolculukta yutar gibi okuduğum satırlar. Yepyeni bir dünya keşfetmenin şaşkınlığı içerisinde Alatlı'dan ne bulduysam okumuştum sonrasında. Karşımda, dünyada dönüp duran tartışmaların çok ötesinde bir yazar vardı. Her romanı bir şimşek çakımı, her fikri sıra dışı ama sıraya girmek isteyenlerden de razı.
Sonrasında takip lambam Alev Alatlı için her zaman açık durdu. Doksanların sonlarından itibaren Alatlı'nın düşüncelerini izlerken, çevredeki düşünce akımlarının da gelmekte olan yeni yüzyıl hakkında bazı kararsızlıklar yaşadığına şahit oluyordum; fakat Alev Alatlı dün neredeyse bugün de aynı yerde duruyordu. Birincisi, Yeni Dünya Düzeni hakkında düşünüyordu sürekli. Özellikle 11 Eylül'den sonra başlayan İslamofobiye ilk dikkati çeken aydınlardan birisiydi. Yeni dünyanın şafağında bekliyor, bu düzenin sürekli "okumuş avam" ürettiğini tekrarlıyordu.
YAŞAMA GÜCÜNÜ VURGULARDI
Yerliydi Alev Alatlı, buralıydı. Bütün düşünce şekillerini yerlilik merceğinden geçirerek bir tür doğrulamasını yapıyordu. Avamın bizim olanının diğerinden farklı olduğunu vurguluyor, Türklerdeki yaşama gücünün de başka milletlerde olmadığının altını çiziyordu mesela. Biz her şeyi kendi ellerimizle yapıyorduk. Başımıza gelen felaketler de, iyilikler de yine kendi ellerimizde hazırladığımız sürecin sonucuydu en nihayetinde.
Bizdeki yaşama gücünü vurgularken, bu gücü, bir tetikleyici motor gibi doğru kullanmamız gerektiğini vurguluyordu. 2000'lerden sonra siyasi, askeri despotlar yavaş yavaş milletin hayatından çekilirken de aynı yerde durmayı tercih etti Alatlı, sivilliğin hemen yanındaydı hizası. Kemalist jakobenleri sınır çizgisinin dışarısına itelemiştir. İsmet Özel'in şiirindeki "çünkü benim sivil, dayanılmaz bir yüreğim vardır" dizesi neredeyse onun için yazılmış gibiydi.
