MİDEMDEN ufak bir rahatsızlık geçirdim geçen hafta. Stres kaynaklı olabilir dendi. Teorim kahve içip sabahlayarak yazmaların hediyesini sonunda aldığım yönünde. Ama ‘Vah vah yahu, halbuki sen hep neşeli görünen birisindir, demek içine atıyorsun,’ nazlandırmaları karşısında, ‘Evet, aslında ağlayan palyaçoyum’ diye duygu sömürüsü yapmak da fena olmadı. Sanatçı kısmısı her tür ilgi alakayı sever, malumunuz!
Ancak gastroskopi yaptırma mecburiyeti ortaya çıkınca, bana Maslak Acıbadem yolu göründü. Sözkonusu hastaneye bu gastroskopi gününden, üç gün önce İbrahim Tatlıses’in kaldırıldığı malum gerçeği, yazının omurgasını oluşturuyor!
Ne bu gastroskopi diyenler için, ağzınızdan kameralı bir boru sokup, mideye kadar inip, hasarı inceliyorlar ve ne mutlu ki bu esnada sizi bayıltmış oluyorlar deyip geçeyim!
Ne var ki o sabah hastaneye giderken yaşadığım endişe, gastroskopinin bizatihi kendisinden değil, kapıdaki gazeteci ordusundan kaynaklanmaktaydı.
Zira bu tür işlemler ne hikmetse sabah saatlerinde yapılmakta ve ben de o saatlerde, henüz birkaç saat önce uyumuş olduğumdan, ‘picture perfect’ tabir ettiğimiz, ‘kamera için şaheser’ görünümde olmuyorum! Ancak ‘sanaatımı icra ederken’ pek de ‘bu eşsiz surat ve hokka gibi burun sayesinde’ para kazanmadığım için, çok umurumda değil, zaten galiba ‘kamera için şaheser’ bir günüm ömrümde olmadı!
