Türk basınının duayen ismi Hıncal Uluç'u geçtiğimiz salı günü son yolculuğuna uğurladık. Türk basınına yön veren isimlerden olan ve SABAH Gazetesi'yle bütünleşen usta kalemin bilinmeyenleri ve çok özel hatıralarını abisi Öcal Uluç anlattı.
DÜŞÜNDÜĞÜNÜ SÖYLEMEKTEN ÇEKİNMEDİ
Cesur, düşündüğünü söylemekten çekinmeyen, babası da olsa, ağabeyi de olsa kendisine göre gördüğü açıklarımızı, yanlışlarımızı söyleyen bir çocukluk ve gençlik dönemi geçirdi. Olgunluk dönemi de vefat edene kadar böyle geçti. Daima doğrunun, güzelin, iyinin, dürüstlüğün, sevginin ve saygının peşinde koştu. Bana göre çok erken vefat etti. Türk basınının ve ailesinin daha uzun yıllar ona ihtiyacı vardı. Fakat talihsiz bir hastalık onu bizden ayırdı.
BASININ SEYRİNİ DEĞİŞTİRDİ
Hıncal'ın, önce spor, sonra sanat ve hatta siyaset basınını bile değiştiren devrimci bir adımı vardı. Bir maçta Dolmabahçe Stadı'nın basın tribününe sarı kırmızı kaşkolünü takarak geldi. Herkes kıyameti kopardı. "Nasıl girilir, basın tribününe o kaşkolle" diye. O zamana kadar maalesef ben de dahil spor yazanlar sanki tarafsızmış gibi kabul edilirdi.
Hıncal doğrudan, "Ben Galatasaraylıyım, benim yazılarımı bir Galatasaraylının yazıları olarak okusunlar" istedi ve devam etti. Maskeler düştü. Sadece spor değil, sanat, magazin ve siyasi basında da herkes hangi siyasi düşünceyi şiar olarak kabul ettiğini gösterecek şekilde yazmaya başladı. Gizli hiçbir şey kalmadı.
HİÇBİR ZAMAN YORULMADI
Hıncal kendi doğrularının peşinde koştu. Doğrunun peşinde koştu. Hiçbir zaman yorulmadı. 83 senenin 60 küsur senesi bu meslekte geçti. Bir düşmeyle başlayan hastane yolculuğu Hıncal'ı aldı ve cennetine götürdü. Abisi olarak ben yeniden buluşacağımıza inanıyorum.
