2009 yılıydı. TRT'de beraber radyo programı yaptığımız arkadaşım o gün yayına elinde bir Akit gazetesiyle geldi. Gazetenin sür manşetindeydi.
Mevzu ise, soy isminin Ergenekon davasından yargılanan üst düzey bir askerle aynı olmasıydı. Öyleyse "TRT'de ne arıyordu?" Bir anda Ergenekon'un radyocuları oluvermiştik! Hemen dönemin Akit Ankara temsilcisini aradım. Arkadaşımın Ergenekon davasından yargılanan askerin kızı olmadığını, zaten babasını yıllar önce kaybettiğini söyledim. "Her şey bir yana yahu beni de mi tanımıyorsunuz" dedim. Hiçbir şey olmamış gibi davrandı. Çok sinirlendiğimi hatırlıyorum.
Zaman zaman bazı yazarlarının da "hışmına" uğradığım gazeteye olan kızgınlığım yayın yönetmeni Hasan Karakaya ile tanıştığımda bir anda geçti.
İçimden "o sert yazıları yazan, manşetleri atan adam bu olmaz. Bir yanlışlık olmalı" diye geçirdiğimi hatırlıyorum.
Tanıdığım en güler yüzlü, esprili, hayat dolu gazeteciydi Karakaya. Daha sonra, pek çok ülkeye yapılan resmi ziyaretleri onunla birlikte izledik.
Örneğin, Küba'ya ayak basmamızdan itibaren gün boyu "Senin memlekete geldik, hadi bize bir cami bul bakalım" diyerek beni canımdan bezdirdiğini hiç unutmuyorum. Aramızda kalsın Küba'yı sevmişti de.
Perşembe gece yarısı Kahvaltı Haberleri için kanala giderken Hasan abinin ölüm haberini aldığımda o gezileri ve sohbetlerimizi hatırladım.
Melih Altınok/Sabah
Hasan Karakaya ağabey Medine'de Rahmet-i Rahman'a kavuştu.
Büyüklerimizden öğrendiğimiz bir dua vardır.
Allah ölümün güzelini versin diye.
Hasan Ağabey güzel bir ölümle ayrıldı aramızdan.
Yaptığı umrenin üzerinden 24 saat geçmemişti ruhunu teslim ettiğinde.
Medine'de Mescid-i Nebevi'de ibadet ettikten, Hz. Muhammed'in (s.a.v.) kabrini ziyaret ettikten 2 saat sonra vefat etti.
Dostları ile hasbıhal ettikten sonra dostlarının arasında yumdu gözlerini.
Dert sahibi bir insandı.
Samimi bir Müslüman'dı.
Hak bildiğini gür sedayla savunan bir yazardı.
Zor zamanların adamıydı.
Ama zor bir adam değildi.
Yüce gönüllüydü.
Durduğu yerde, menfaati namına değil, inandığı için dururdu.
Ucuz hesaplara tamah etmezdi.
Hasan ağabey, varlığı ile bulunduğu ortama neşe katan bir insandı.
İlk kez hüzün kattı.
Fakat varlığıyla değil yokluğuyla yaptı bunu.
Seveni kadar sevmeyeni de çoktu.
"Herkes tarafından sevilen" biri değildi yani.
Çünkü o, mücadele ehliydi.
Dava adamıydı.
Fahrettin Altun/Sabah
28 Şubat rüzgarlarının en sert estiği günlerde.. Bir generale "Bellendiniz Paşam" diyebilen bu gazete.. ..
Himmet toplamıyordu. Holdingleri yoktu.. Okulları, dershaneleri yoktu. Poliste kadrolaşmamıştı..
Tek başına bir gazete.. Buna rağmen, darbecileri-yasakçıları tir tir titretiyordu.. Hasan abinin dediği gibi, aslında bu; bir ekip başarısı idi.
Hasan abi yazılması gerekeni yazıyor.. Sonrasında biliyordu ki.. Gazetesi de, yazarları da, hukukçusu da..
Ölümüne onun arkasında olacak... "Hakkımızı helal etmiyoruz" manşeti attığımızda..
28 Şubat'ın rakıcı generali için, hakkettiğini yazdığımızda.. Hasan abinine evine.. Abdurrahman Dilipak'ın evine... Hacizler gelmişti..
Oysa haczedilen evler, onların tek evleri idi.. İkisinin evi satılsa, ödenmesi gereken tazminatı ancak karşılıyordu..
Hasan abi de.. Abdurrahman abi de.. Hiç tınlamadılar bile.. Ne yazdıklarından yan çizdiler... Ne yazacaklarından taviz verdiler.. "Acaba bir dava daha gelir mi? Nasıl yaparız" diye hiç endişe etmediler.
Birbirine güvenen, birbirine vefalı bir ekip.. O badirelerin de hepsinin üstesinden geldi.. Alnımızın akı ile, hiçbir "ayı"ya "dayı" demeden, köprüleri geçtik..
Ali İhsan Karahasanoğlu/Yeni Akit
Bir iman adamıydın sen, ilan ediyorum, bir ümmet sevdalısıydın. Bu imanla konuştun daim, bu sevdayla yazdın. Sustuğun zaman da yine bunlar uğruna sustun, yazmadıklarını bunlar uğruna yazmadın. Korku semtine uğramadı hiç, sen asla dilsiz şeytan olmadın.
Allah Resulü, her nebinin bir havarisi vardır; benim havarim ise Zübeyir b. Avvam'dır, buyurur. Havari, hakkın hatırını başka hiçbir hatıra değişmeyen insan, demektir. Havari, hırkayı kaftanın altına giyen derviş, demektir. Havari, vakkaftır; yani yanlışını anladığında başkaca hiçbir mazerete sığınma zaafına düşmeden yanlışından dönen fazilet abidesidir. Havari, sevgisini de öfkesini de Allah rızasına kilitlemiş dava adamı, demektir. Zaten havari olarak doğmayanların dava adamı olarak ölmeleri de mümkün değildir.
Hayatın ve vefatın bizlere senin de ey dost, havari doğup dava adamı olarak öldüğünün işaretini, beşaretini veriyor. Bu hal de bedeninden ayrılan ruhunun öylesi ruhanilere dehalet ettiğini ilham ediyor.
Doğrudur, vefatınla ailen şefkatli bir büyüğünü, Akit camiası çok önemli bir rüknünü, basınımız yiğit bir evladını, millet güçlü bir sesini, ümmet velut bir kalemini kaybetti. Bazıları ise, bütün bunların yanında bir de tesellisini.. Beni de onlardan sayabilirsin. Mevcudiyetinde teselli buluyordum. Hepimizin başı sağ olsun..
Latif Erdoğan/Yeni Akit
Güya bunlar kötü söz söylemeyen, ağzı temiz efendi insan evlatları. Güya bunlar ölünün ardından konuşulmasını ayıplayan varlıklar.
Güya bunlar üslup dersi vermeye çalışanlar, güya bunlar kötü sözden şekvacılar. Yeni Akit gazetesi Genel Yayın Yönetmeni merhum Hasan Karakaya'nın ardından öyle edepsiz, öyle mide bulandırıcı şeyler yazdılar ki, aklınız şaşar.
Karakterlerinin kanıtı mesabesindeki onca haysiyetsiz küfürlerle de yetinmediler; fotomontaj marifetiyle alçakça iftira attılar. Bu "viagra"lı alçaklıklarını da twitter çöplüklerinde dolaşıma soktular.
Ahmet Şık adlı gazeteci de aynı mecrada, "Kötü bilirdik. Eğer varsa, kuşkusuz ki cehennemdedir" yazdı.
Gazetecilerle alakalı bir internet sitesi de bu saygısızlığı, "Hasan Karakaya için en sert yorum gazeteci Ahmet Şık'tan geldi" ifadesiyle okurlarına sundu.
Ölünün ardından mahut küfür, bir "yorum" mudur Allah aşkına?
Mahkum edilmesi gereken bu edepsizliği "yorum" katına çıkartmak da ne demek oluyor? Zeki Alasya hakkında ileri geri konuşulmuştu da, "Zeki Alasya hakkında boş konuşma" (9 Mayıs 2015, Yeni Şafak) başlıklı yazımla isyan etmiştim. Aynı şekilde, "Levent Kırca dibine kadar yerliydi" (13 Ekim 2015, Yeni Şafak) başlıklı naçizane yazıyla da politik görüşlerimiz büsbütün zıt olsa da hatta benim gibilere yaşam hakkı tanımayan lakırdılar etse de Levent Kırca'ya rahmet diledim…
Dolayısıyla, Ali İsmail Korkmaz'ın veya Türkan Saylan'ın ardından da "kötü söz" söylenmesini tasvip etmem mümkün değil.
Ne ki, merhum, hiçbir ölünün ardından bu alçaklar gibi küfretmedi.
Tamam, Hasan Karakaya'nın üslubu sertti.
Fakat…
Merhumun üslubu, 28 Şubat'ta (yani birilerinin başörtüsüne "füruat" dediği dönemde) zorla okulundan atılan başörtülü öğrencilere "fahişe" diyen adamlara cevap verirken, genel yayın yönetmenliği yaptığı gazete zırhlı araçlarla tarassut atında tutulurken şekillendi, seralarda değil.
Salih Tuna/Yeni Şafak
