Cuma dergisi çıkarken, Hasan abinin haftalık yazıları yayınlanıyordu ama.. Bir samimiyetimiz olmamıştı..
12 Eylül 1993'de, bu gazeteyi çıkarmaya başladığımızda. Artık her gün, aynı binada, aynı odalarda geceyarılarına kadar mesai birlikteliğimiz başlamıştı..
23 yılda.. Tek bir tartışmamız, tek bir ihtilafımız olmadı. Hasan abi, benden 9 yaş büyüktü.
Mütevaziliğinden, bana "Ali abi" derdi.. Ben ise ona hakkıyla, "Hasan abi" derdim..
İşini, ibadet aşkı ile yapardı.. Dört dörtlük gazeteci idi..
Rahmetli babamın sözü idi.. Hasan abimin de çok hoşuna gitmişti:"Yemekle birlikte; yapan da pişmezse, o yemekte tat olmaz!" Bu mesajı, yazılarına defalarca konu edinmişti..
Bizzat kendisi de bunun canlı örneği idi... Yazısına tat vermek için.. Yazı yazarken, adeta "yemekle pişen" gibi, "pişer"di..
Şu meslekte, bu meslekte olmak önemli değildi, onun için. En alt kademedeki çalışandan, en üst kademedeki çalışana kadar, hiçbir şey farketmezdi, onun için..
"Ne iş yaptığının hiçbir önemi yok" derdi.. "Önemli olan yaptığın işin hakkını vermek" derdi.. İşinin delisi idi adeta.. En sert yazılar, onun kaleminden çıksa da..
Kendisi çok mülayimdi.. Yüzyüze konuşup da, onunla tartışan hiç kimseyi tanımıyorum.. Ne gazetede, ne yolda, ne mahallesinde.. Yazısında en sert kelimeleri kullansa da...
Ali İhsan Karahanasoğlu/Yeni Akit
2015 kritik önemde bir geçiş yılı idi. Kastım sadece 1 Kasım seçimlerinden tek partili bir yönetimin, siyasi istikrarın çıkması değil. 7 Haziran-1 Kasım arasında yaşananları daha çok önemsiyorum. Tüm Ak Parti iktidarının muhasebesinin yapıldığı bir ara dönemdi. Dahası, birçok yeni siyasi denklemin de arandığı günlerdi.
HDP'nin "Türkiyelileşme" söyleminden muhalefet partilerinin AK Parti ve Erdoğan karşıtlığının pratik karşılığına birçok şeyin test edildiği zamanlardı. 2015'teki bu kritik kavşağa nereden gelmiştik? Birkaç yıl geriye giderek hatırlatayım. Cumhuriyeti "dönüştürme" ve "restore etme" iddiasındaki AK Parti iktidarı 2013'ten itibaren Gezi eylemleri ile birlikte siyasi bir fırtınanın, anaforun içine girmişti. 17-25 Aralık darbe girişimi, 6-8 Ekim olayları ve peş peşe üç seçim, yaşanan anaforun ara duraklarıydı.
7 Haziran seçimleri sonrasında siyasi fırtınanın en yoğun tezahürlerine şahit olduk. Kurulamayan koalisyonlar ve temmuzda PKK terörünün yeniden başlaması. 1 Kasım seçimleri güçlü bir hükümet ürettiyse de fırtınanın dindiğini söyleyemeyiz. Zira 2016'ya girdiğimiz bu günlerde siyasetimizi zora sokan fırtınanın gözü hâlâ aktif: Suriye-Irak iç savaşı.
Birkaç yıldır yoğun şekilde yaşanan türbülansın ana sebebini iç siyasetin çekişmelerinde bulanlardan değilim. Aksine elit kavgasını tetikleyen şey, Suriye iç savaşının çok yönlü etkileri oldu. Test edilen şey de "Türkiye merkezli" olma konusudur.
Burhanettin Duran/Sabah
O vefat etti diye Paralelciler bayram ediyor. Haber vereyim, o orada da hakkınızda şahidlik edecek.. Hem zaten o gün, din gününde mizan kurulduğunda kim ne yaptı ise ortaya dökülmeyecek mi. O günden kim kaçacak ki.
Karakaya hep mutfakta oldu, ben daha çok yazarlık yaptım. O zor günlerde her gün gelen yüzlerce haberle boğuşurdu. Yaşadıklarına isyan ederdi. Özellikle dindarlara yönelik tehditler ve hakaretler karşısında dik durdu, meydan okudu, eğilmedi.. Öfkesi, duyduğu acıya denk bir isyandı aslında. İsyanını bastırıp çıdam olmayı seçmedi. Daha sakin olmaz mısın diye sorduğumda, bana bir şeyhin öfkeli bir adamı mürit edinmesini ve onu sakinleştirmek için ağzına bakla almasını öğütlediğini, ama bir gün yaşadığı olaylar karşısında müridine "çıkart artık şu ağzındaki baklayı" dediğini anlatırdı.
Aslında özel hayatında çok sakin biri idi.. Ama "uysal koyun" yerine konulmak da istemiyordu. "Ensemize vurup lokmamızı almayı düşünmemeli birileri" diyordu. Bu anlamda Karahasanoğlu, ailesi ile ve Akit okuru ile birbirlerine benziyorlardı. Onun için yıllar süren uyumlu bir beraberlikleri oldu.
Hatırlamaya çalışıyorum da, aramızda yaşanan hiçbir kişisel sorun gelmiyor aklıma.
Aslında bugün yeni yılla ilgili bir yazı yazıyordum. Artık o daha sonraya kaldı.
O bir otel odasında Azrail'le buluşurken, ben de çok kolay uyuyan biri olmama rağmen Erzurum'da bir otel odasında zor bir gece geçirdim. Allah rahmet eylesin. Mekânını cennet eylesin. Allah taksiratını affetsin, Allah ailesine ve dostlarına sabr-ı celil nasib etsin. Hepimize hayırlı bir ömür ve hayırlı bir ölüm versin.
Abdurrahman Dilipak/Yeni Akit
Geçen yılı belirli kesimler "Aldatılmışız" diyerek geçirdiler... HDP'ye oy veren iyi niyetli Beyaz Türkler veya "Hizmet ediyoruz" zannederek FETÖ örgütünün kullanımına giren saf ve temiz insanlar, bu "Belirli kesimler"e örnek olabilirler. Bu aldatılmışlık duygusunun 2015'e damgasını vuracağını, geçen yılın 1 Ocak'ındaki yazımda adeta görmüşüm... Bu yazıdan bazı alıntılar yaparak, neler dediğimi hatırlatayım...
- Dost ya da müttefik görünenlerin aslında böyle olmadıkları ve düşmanlıklarını sergilemek için uygun zamanı beklediklerine ilişkin kuşkular hep vardır derin siyasetin beyin hücrelerinde... Bu duruma ilişkin olarak "Takiye" veya "Kripto" benzeri kavramları bilmekte fayda vardır.
… 2016'yı da aldatılmışlık duygusu içinde geçirmemek için bu kavramları her kesimin bilmesi gerekiyor... Bir de siyaseti ve dünyayı anlamaya çalışırken "Ezberlerimiz" yerine "Bilgiye dayalı bilincimiz"i kullanmamız daha doğru olacaktır. Bir başka deyişle "Kendi tarihimizle yüzleşmek"ten asla kaçınmamalıyız. Örneğin biz Türkler "Dış güçler"i sorunlarımızın kaynağı olarak görürken, belirli ülkeler için Türkiye'nin de "Dış güç" olarak algılandığını unutmayalım.
Dilerim 2016'da kimse aldatılmaz!..
Mehmet Barlas/Sabah
Ölümünün ardından zil çalan etekleriyle lanet ve küfür yağdıran "sözde" aynı dinden olduğumuz, sözde insanları da ıslah etsin.
2015'i deviriyoruz ama bazılarımızın aklı hâlâ çocuk, ruhları hâlâ ergen.
Ölüm dediğimiz şeyin, velev ki düşmanının başına gelmiş olsun, eser miktarda da olsa saygıyı hak ettiğini, bir adım geri çekilip tefekkür etmeyi gerektirdiğini anlamazdan gelenler, en çok "gönül insanı" pozlarında gezenlerin arasından çıkıyor.
Tefekkür sadece dindarlara mahsus bir hâl de değil. Hangi görüş, inanç ya da inançsızlık ikliminden olursan ol, ölüm, hayatın kırılganlığı üzerinedir ve üzerinde düşünülmeyi, nezaketi hak eder.
Komşu olduğumuz coğrafyada her gün kitleler halinde insan ölüyor. Onlara merhamet ediyoruz. Ölümlerine neden olanlara öfke duyuyoruz. Ama tanıdığın, ortak bir anı paylaştığın, bir yazısını okuyup bir şarkısını dinlediğin, seni güldürmüş, sana tercüman olmuş, dünyana temas etmiş biri öldüğünde öfke ya da merhametten fazlası oluyor. "Var olmak algılanmaktır" diyen Berkeley bir bakıma haklı; çünkü varlığına tanık olduğun biri gittiğinde, bu aynı zamanda yokluğun sana uzattığı bir selam oluyor. Kendi ölümünün, kendi yokluğunun provası. Sor bakalım kendine, ölümün başkaları için ne anlama gelecek? Telefon defterinden eksilecek bir numara mısın, yoksa gerçekten iyi bir "anı" olabildin mi?
Nihal Bengisu Karaca/Habertürk
