"7 YAŞINDAYDIM, HİÇ UNUTMAM"
7 yaşındayken yaşadığım, çok güçlü bir anım var. O kadar net ki benim için, şu anda bile zihnimde canlandırabiliyorum, beni mutlu eden bir an.
"SOKAKLARDA OYNUYORDUK"
"Gerçek futbol oynamaya yeni başlamıştım. Ondan önce, Madeira'nın sokaklarında arkadaşlarımla oynuyordum. Sokaklarda derken, boş caddelerden bahsetmiyorum. Gerçekten sokaklar. Gerçek kalelerimiz yoktu, araba geçtiğinde durmak zorundaydık"
"BABAMI GURURLANDIRMAK İÇİN..."
Bunu her gün yapmaktan, her gün oynamaktan tamamen mutluydum, ancak babam Andorinha'da malzemeciydi ve beni oraya gidip genç takımda oynamam yönünde cesaretlendirdi. Bunun onu gerçekten gururlandıracağını biliyordum, bu yüzden gittim.
"BABAM SAHA KENARINDAYDI"
İlk gün, anlamadığım birçok kural vardı, ancak sevdim. Oradaki yapıya ve kazanma duygusuna bağımlı oldum. Babam her maç o uzun sakalları ve iş pantolonuyla saha kenarındaydı. O da bunu sevmişti.
"BABAM ÇAĞIRIYORDU, ANNEM GELMİYORDU"
"Annem ve kardeşlerimin ise futbola hiç ilgisi yoktu. Bu yüzden her akşam yemeğinde, babam onları beni izlemeye gelmeye ikna etmeye çalışıyordu. O benim ilk menajerim gibiydi. Maçtan eve gelip, onun "Cristiano gol attı" dediğini hatırlıyorum. Onlar da "Harika" derdi. Ama çok da heyecanlanmıyorlardı. Sonra bir gün babam geldi ve "Cristiano 2 gol attı" dedi. Yine heyecanlanmadılar. Sadece, "Bu gerçekten güzel, Cris" diyorlardı. Ne yapmam gerekiyordu? Gol atmaya, sürekli atmaya devam ettim."
