- Ailenizin yeni ve tatlı üyesi Lal'in hayatınıza giriş hikayesiyle başlayalım sohbete...
- Aslı Orcan: Gelişiyle bizi çok mutlu eden bir bebek Lal. İkimiz de çok istedik onu zaten.
- Yetkin Dikinciler: Bir huzur ve mutluluk sığınağı içinde yaşıyoruz. Evlenirken bir konuşma yapmıştım, "Herkes kendine dair bir yer arıyor ve yerleşmeye çalışıyor. Dünyada göçler var, insanlar evlerinden bir çantayla kopup bir yerlere yerleşmeye çalışıyorlar. Ben bu gece iyiden iyiye sevdiğimin kalbine yerleştim, sığındım" demiştim. Bu sığınağın şenlenmeye, renklenmeye, bir sese daha ihtiyacı vardı. İçimizden gelen sese ihtiyacı vardı. Ve Lal geldi. Evde cıvıl cıvıl bir ses var şimdi.
- Lal'in isminin özel bir hikayesi var galiba...
- A.O: Doğuma az bir zaman kalmıştı. Yetkin de yoğun bir çalışma dönemindeydi. İsimler aklımızdan geçiyor o sırada. Gün boyu isim düşünüp, yorgun argın eve gelen Yetkin'le paylaştığım bir dönemdi. Birgün Lal ismi geldi, Yetkin'e "İçimden bir isim geçiyor" dedim. Yetkin, "Lal mi?" dedi... İnanamadım. Biz zaten birbirimizle konuşmadan anlaşabilen bir çiftiz. Bu çok çarpıcı bir durumdu.
- Y.D: O an ikimizin de gözünden bir damla yaş süzüldü. Yüzlerce binlerce isim arasından bunun aynı anda aklımıza gelmesi tüylerimizi diken diken etti. Ve en nihayetinde ismini Lal koyduk.
- Birbirinizle böyle konuşmadan anlaşmalarınıza dair farklı örnekler var mı?
- Y.D: Her gün onlarca... Zaten bizi birbirimize de benzetirler. Çocuğumuz bu nedenle ikimizi de çok benziyor.
- Şimdi küçücük bir kız bebek var evinizde, neleri değiştirdi Lal?
- A.O: Keyfimize çok düşkün bir çiftiz. Günlük hayatımız keyifler üzerine kuruludur. Lal'i bu keyiflere ortak etme üzerinde çalışıyoruz bu aralar. Çocuklu hayatın gerekleri bizi ilgilendirmiyor. Onu da hayatımıza dahil ediyoruz. Arkadaşımın düğünü oldu, küçücüktü Lal, onu da aldım gittim. Ama kızımın en sevdiği yer babasının kucağı.
- Y.D: Bebek gelecek ve tüm özgürlüklerimiz elimizden gidecek diye bir korkuya kapılmadık. Ama tüm dünyada örnekleri nasılsa biz de onlar gibi olmak istedik. Aile dağcıysa çocuğunu da o ortama sokuyor. Biz de kendi ortamımıza dahil ettik kızımızı. Bir aktör hayatı yaşıyorum, ona göre bir düzende yaşayacak. Elbette temel, içgüdüsel ihtiyaçları var, onlara göre zamanlamamızı organize ediyoruz. Aslı'nın emzirme mesaisi çok yoğun mesela. Bir yardımcı bakıcımız yok. Biz nasıl büyüdük ki... Bakıcılarla mı?
- Tabii ki değil. Benim de en anlamadığım konu bu zaten... Bir anne vakti varsa çocuğuna bakmak için bir yardımcıya ihtiyaç niye duyar ki?
- Y.D: Neyimiz eksikti bizim. Gelişen, karmaşıklaşan hayat içinde elbette desteğe ihtiyaç duyuluyor. Asıl çalışmaya başlayınca belki bir yardımcı girebilir hayatımıza ama şu an gereksinim yok. Şu an sadece anne şefkatine ihtiyacı var. Benim asli görevim, annesi beslerken, altını alıyorum. O girdiden, ben çıktıdan sorumluyum (gülüyor). Gelir-gider dengesi açısından hesaplı bir işbirliği oldu. Biz uyandığımızda birbirimizi görmekten mutlu olan bir çifttik, şimdi aramızda bize katılan şiir gibi, ağustosböceği gibi bir bebek var.
- A.O: Kızıma ben bakmak istiyorum. Hiçbir anını kaçırmak istemiyorum. Geçenlerde göbeği düştü, ikimiz birden gördük. Bunlar özel ve geri dönüşü olmayan anlar.
40 UÇURMADAN, EVDEN ÇIKMADIK
- Gelenekleri uyguladınız mı?
- Y.D: Ben çok istiyordum 40'ı çıkma geleneğini uygulamayı. Hani eşik atlamama durumu vardır ya... 40'ı çıkana kadar bebek ve Aslı, gerekmedikçe odadan bile çıkmadı. Bebeği zaten evin dışına hiç çıkarmadık. Çünkü sadece emdiği bir dönemdi. Aslı "Hastaneden dönerken, odama geçerim, düzenimi kurarım, bebeğimle sıcacık otururum" dedi.
