■ Oyuncu kimliğinizin yanı sıra müzisyensiniz de. Kalbinizde hangisi daha baskın?
Benim için ayırmak çok mümkün değil. Oyunculuk tabii ki çok aşkla bağlı olduğum mesleğim. Müzik de vizyonumu geliştirdi. İçimde bir özgürlük alanı yarattı. Bu derin bağı oyunculukta da müzikte de hissediyorum, kendimi ifade etme biçimi olarak aynı duyguyla hareket ediyorum.
Müzikte isteyen play, dileyen pause tuşuna basar. Ama oyunculuk yaparken "Oldu mu?" diye gözüne baktığımız bir sürü insan var. Müzikteki bu deneyim oyunculuğumu besledi, daha özgür hissetmeye başladım.
KÜLTÜRÜMÜZÜ TANIMALIYIZ
■ İşiniz gereği Avrupa'ya sık sık gidiyorsunuz. Türkiye'ye yönelik algı nasıl yurt dışında?
Bu soru çok kıymetli, çünkü bu konu çok önemli. Belki de önce ülkemizde Avrupa'nın niye bu kadar poh pohlandığını konuşmak lazım. Oynadığım filmlerden ve kişisel seyahatlerimden dolayı birçok Avrupa şehri gezdim.
Filmlerimiz aslında hep insan sorunu ile ilgili ama niyeyse oradakilerin bakış açısı 'Ay yazık siz böyle şeyler yaşıyorsunuz' gibi... "Af edersiniz ama siz yaşamıyor musunuz?" diye sorduğumda "Yaşıyoruz" diye cevap veriyorlar, o zaman niye buna insan sorunu olarak değil de sanki ırk sorunu olarak bakıyoruz ki? Amsterdam'a gittim, ülke yönetim biçimlerimizden konuşuyoruz, sürekli bi ah vah... "İyi de sizde hâlâ monarşi var ama" diyorum. Yani kendi öz kültürümüzü tanımayıp başka yerleri fazlasıyla övmemeliyiz.
Övülesi her özellikleri çok kıymetli tabii ama "Şu an Avrupa'da olsak böyle olmazdı" lafı çok zoruma gidiyor. Her yerde bu sorunların insan problemleri olduğunu kabul etmemizi diliyorum. Almanya ile ilgili de söyleyeceğim bir sürü şey var. Basın özgürlüğü yalanı olduğunu düşünüyorum. Türkiye vatandaşlarının ağır hakarete uğradıklarını, ne kadar zorlandıklarını biliyorum. Biz çok çeşitli ırkların birlikte yaşamayı bildiği zamanlardan geliyoruz.
