Hayat Bilgisi'nin Barbie'si İpek Erdem, yurt dışından Türkiye’ye dönüşünü anlattı: Dünyanın en değerli yeri Türkiye!

Sevgiyle, korkutulmadan ve özgür bırakılarak büyüdü. Çocukluğu odasında resim yaparak geçti. Kendi deyimiyle o, adeta sanatçı olarak yaratıldı. 7 yaşında da oyuncu olmaya karar verdi… 'Hayat Bilgisi' dizisinde canlandırdığı 'Barbie' karakteriyle hafızalarımıza kazınan İpek Erdem, Sabah Günaydın TV'de Yasemin Döngel'in konuğu oldu. Hayat hikayesinden kariyer sürecine, merak edilenlerini anlattı. -Nasılsınız, nasıl gidiyor hayat? İyiyim. Çok güzel gidiyor. Tam istediğim, tam düşündüğüm gibi gidiyor. Bugünlerde böyle meyve vermeye de başladı o yüzden çok mutluyum. -Sporcu bir ailede büyüyüp oyunculuğa evrilen bir kariyer… Şöyle biraz eskilere gitsek ilk olarak, nasıl bir çocukluk geçirdin? Bu büyük bir cümle ama ben baya sanatçı yaratılmışım. Benim çocukluğum odamda resim yaparak geçti. Anne-baba konusunda çok şanslı hissediyorum kendimi. Anneme de babama da çok aşığım. Belki de çok güzel bir sevgiyle korkutulmadan ve özgür bırakılarak şahane büyütmüşler bence. Bir sabah uyanırdım mesela, ağabeyim Almanya'dan kamptan bir masa dolusu oyuncakla gelmiş. 'Sürpriz' derdi, o kadar umurumda olmazdı ki benim oyuncak falan. Onları dizer sonra resme devam ederdim. O dönem defilelerde Merve İldeniz'lerin koreografileri vardı dans ederlerdi falan o yükseltinin üstünde olma fikri benim çok hoşuma giderdi ve onlar dans ediyordu ya, benim de hangi koşulda olursam olayım kendimi tutamadığım şey dans etmek. Olur olmadık yerlerde asla tutamıyorum kendimi, asla utanamıyorum bu durumdan. O yüzden dans etmeleri çok hoşuma giderdi, 'Ben de böyle bir şey yapacağım' derdim. 'TAM OLARAK İSTEDİĞİM ŞEY BU' DEDİM 7 yaşında ilk tiyatroya götürdüler beni. 'Yükselti, insanlar üstünde ve sözlü' dedim ki tamam, tam olarak istediğim şey bu. Babam işkolik olduğu için çok bir şeyime katılamamıştı ama ilkokul müsamereme gelmişti. Orada yeteneğimi fark ediyor ve 12 yaşında Bursa'da tiyatro oyunlarında oynamaya başlıyorum. Sonra bir dönem vazgeçirdiler. Sudan çıkmış balığa döndüm, hayatım boyunca başka bir şey düşünememişim. En fazla iç mimarlık dedim, o da sülalede çok var. Babam '17 yaşına gel ne yaparsan yap' derdi, 17'de dedim ki, 'Yok baba, ben başka bir şey okuyamayacağım. Ben gidiyorum konservatuvara' o da 'Hayır' dedi hiç huyu değildir. Onu ciddiye almayıp çalışmaya devam ettim. En zorunun İstanbul Üniversitesi olduğunu öğrenmiş, 'Sadece İstanbul' dedi, 'Tamam' dedim. Girdim ve kazandım. 18 yaşında İstanbul'a geldim. Hemen akabinde 'Hayat Bilgisi' geldi. BARBIE'Yİ SİLEBİLMEK İÇİN ELİMDEN GELENİ YAPTIM! -'Hayat Bilgisi' için hayatınızın dönüm noktası desek yalan olmaz sanırım. Üzerinize yapışmış gibi hissediyor musunuz? Ben tiyatro aşkıyla geldim. Hayatımda yapmak istediğim şey birbirinden farklı karakterler canlandırmaktı. O yüzden çok uyuz olmuştum. Dedim ki 'Eyvah yapıştı.' Çok canım sıkılmıştı. Ve ben bunu silebilmek için elimden geleni yaptım. Hatta geçen fark ettim, ben Barbie'den sonra hiç güzel kadın oynamamışım. Hep köylü bir kadın, inat ve ısrarla birbirinden farklı karakterler oynadım. Sonra ama barıştım bununla. Çok hoşuma gitti. Bu süreç içinde Barbie'nin getirdiği güzellikleri yaşadım. Büyüdükçe öğrendikçe anlamaya başladım. O beni 20 seni boyunca korudu bir taraftan da. Hala kapılar açıyor. O yüzden şu anda çok barışığım. Ve seyirciyle de çok güzel bir bağ var aramızda. O yüzden bununla çok mutluyum. GANİ MÜJDE BİZE REKLAM YAPTIRMADI -Dönemin en iyi işlerinin başında geliyordu, izlemeyen yoktu. Siz düşündüğünüz zaman neler hissediyorsunuz? Çocuk bahçesi gibiydi. Hepimiz çok küçüktük. Önde görünenden fazlası vardı arkada. Perran Kutman'a zaten aşıktım, idolümdü. Hala da öyle. Çok güzeldi, git gide daha da özelleşti. Devam eden süreçte daha da güzelleşti. Bir de enteresan bir şekilde hepimiz aynı tür çıktık. Hiçbirimiz popüler olma derdi olan insanlar olmadık. Mesela Gani Müjde özellikle bize reklam yaptırmadı. Bence bir taraftan çok doğru bir şey yapmış. Geçenlerde bir şey için izlemem gerekti, gerçekten her bölüm çok öğretici bir konu işlemişiz. Çok çok değerliydi. 3 sene gerçekten çok güzel geçti. Beraber büyüdük işte. -Görüşüyor musunuz hala? Görüşüyoruz tabii görüşüyoruz. 0,1 BİLE ÜNLÜ OLMA İSTEĞİM YOKTU -'18 yaşımda ünlü olmak beni fazla yordu ve sarstı' demişsiniz verdiğiniz bir röportajda. Oyunculuk şöhreti getiren bir iş. Onun bilincinde mi değildiniz? Değildim. Çünkü inanın 0,1 bile öyle bir isteğim yoktu hayatta. Öyle bir merakım yoktu çünkü ben içine kapanık bir çocuktum. Dışa dönük bir tip değildim, çok sevilmeyi seven bir tip değildim. Ben tamamen tiyatro aşkıyla gelmiştim, hiç öyle bir şey düşünmüyordum. Yıldız (Asyalı) o dönem sorduğunda 'Yok, benim okulum var gelemem' dedim. 'Yok yok hafta sonu olacak çekimler' dedi. 'A tamam' dedim. Çünkü o dönem benim çok para kazanmaya ihtiyaç duyduğum bir dönemdi. Okula yakın bir eve taşınmak istiyordum. Ağabeyimde kalıyordum o da çok uzaktaydı. O kadar denk gelmişti ki yani. Bir de Perran Kutman var diye sevinmiştim. -Ondan sonra rüzgarı arkanıza aldınız, pek çok işte gördük sizi. Evet. Ama ben inat ve ısrarla kendi istediğim gibi yürüdüm. -Gelmiştir ama güzel teklifler. Geldi. KALDIRAMAYACAĞIMI DÜŞÜNDÜĞÜM ROLLERİ KABUL ETMEDİM -Kabul etmediğiniz için pişmanlık duydunuz mu hiç? Yok. Yolun çok başındaydım ve yeni öğreniyordum. Gerçekten çok küçüktüm. Şunu düşündüm ben; 3-5 kişiyiz. Ve dedim ki, 'Bu işi iyi yapacaksan yap, yapmayacaksan yapma.' Başrol çok büyük bir yük. İş yükü olarak da çok büyük bir yük. Kaldıramayacağımı düşündüğüm rolleri kabul etmedim. Hep inandığım projeleri yaptım aslında. -Sonrasında pek çok işte boy gösterdiniz ama Kuzgun'dan sonra bir daha ekranlarda göremedik. Bir Paris'e gittiniz. Oraya yerleşme gibi bir süreç oldu sanırım… Yok yerleşmedim. Yerleşmek üzereyken vazgeçtim. 2018'den itibaren bana yurt dışından teklifler gelmeye başladı. 'Burs ister misin?' diye Berlin'den. Hiç yurt dışı hayalim yoktu. En fazla param oldukça gider gezerim diyordum. Ama ardı arkası kesilmeyen teklifler geldi. En son kader konseyi ete kemiğe bürünmüş gibi 'Sana da bunu yazdık olamaz mı?' dedi. Önce Almanya'da başladı. DÜNYANIN EN DEĞERLİ YERİNİN TÜRKİYE OLDUĞUNU FARK ETTİM -Oyunculuk teklifi mi bu? Oyunculuk teklifi evet. Önce burs teklifi geldi. Kapı kapıyı açtı. Hani hep böyle teklif üzerine teklif geldi ve bunlar güzel tekliflerdi değerlendirdim. Yekpare orada yaşamadım ama çoğu zaman oradaydım. Vizem el verdiği müddetçe oradaydım. Bu süreç içinde de dünyadaki işin matematiğini anladım. Onların bakış açılarını yakaladım. Uzaktan buraya baktım ve dünyanın en değerli yerinin burası olduğunu fark ettim. Avrupa, 'Bana benimle gelme. Benim zaten 4 kültürüm vardı ben onu dört döndürdüm sende ne var onu merak ediyorum' diyor. Gelişmiş ülkelere böyle heyecanımız vardır ya aslında onlar da otantik olanı seviyorlar. Ben 1984'lüyüm, Amerikan kültürüne doğdum. Gerçekten kendi kültürümüze dönmekte ben çok zorlandım. Zaten şu anda da dünya çapındaki sanatçılarımıza baktığımızda hep bir otantikliği var bizim ülkemizden hep bir özelliği var. Bunları da fark ettikçe ve gerçekten inanılmaz bir ülke burası. Coğrafi olarak öyle, medeniyetlerin beşiği. O yüzden daha aşık olarak geldim. Oralar da çok güzel oraları da çok seviyorum ama somutta bir şey kalmayınca… Yani bugün inanılmaz bir teklif gelse, tabii ki seve seve gider orada yaşarım çalışırım ama şimdi öyle bir durumum yok. Zaten hiçbir zaman yoktu, sevdalısı değildim. Sadece güzel tekliflerdi ve değerlendiriyordum. -'Türkiye Yükselen Bir Değer, değerimizi bilmiyoruz' dediniz, bir anda bu sözlerinizle gündem oldunuz. Türkiye'nin değerini anladığınız nokta tam olarak neresi oldu? İnanılmaz sonsuz bir kültüre ve tarihe sahibiz. Sadece şöyle düşünüyorum; dediğim gibi bize 1980'lerden itibaren çok fazla Amerikan kültürü aşılandığı için birçok insanda batıya öykünme görüyorum. Batıya bakma ve var olanı görememe. Ve bu arada batıya da bakmadığımızı gördüm. Çünkü eğer batıya bakıyor olsak nasıl ürettiklerini görürüz. Biz mesela hala kendi kültürümüzü, kendi malzememizi işlemeyi bence idrak edememiş bir toplumuz bu sanat konusunda, bu üretimler konusunda. Yeni yeni biraz biraz başladık. Bitmeyen bir hikayemiz var bizim. Onlar bin yıldır dünya savaşını çekiyorlar. BEN DE ANLAMIYORDUM ÜLKEMİN DEĞERİNİ AMA ASIL MEVZU BİZDEYMİŞ -Evet, malzememiz çok fazla ve Türk dizileri/filmleri yurt dışında inanılmaz ilgi görüyor. Ve hala bizde var olmayan manasız şeyler de yapılıyor. İşte bunu dışarıya çıkınca anlıyorum. Hatta orada doğup büyüyüp gelen insanlar olur buraya. Şey derler, 'Manyak mısın, niye buraya geldin?' Hep böyle bir kendini aşağı görme ve oraları yukarı görme eğilimi var bizde. Halbuki o biliyor buranın değerini. Bizde garip bir algı var. Bu ya orada doğup büyüyen insanlarda olmuyor ya da oraya giden insanlarda anlaşılıyor. 'Asıl mevzu bizdeymiş' diye. O yüzden bundan bahsettim yani. Ben de anlamıyordum değerini. Bir de insan kendinde olmayana bakar ya. Mesela Berlin'de çok değer verdiğim bir dostum var, break dansçısı. Orada bir kültürün nasıl işleneceğini anladığı için zeybek ile breaking'i birleştirip 'zeybreak' yapmış mesela. Bundan bahsediyorum. Batıya öykünüyorsak da onun ne yaptığını göremediğimizi fark ettim. Batıya bakıyoruz da boş bakıyoruz, bakıyorsun da ne oluyor hani. Ben izlerken mesela artık yabancı isim duyduğumda irkildiğim çok oluyor. Seyirci olarak izlediğimde keşke onun yerine uyarlamaları olsa, yabancı değil de bir Türk ismiyle değiştirsek daha iyi algılayacağım. Çünkü ben Türkiye'deyim Türküm ve izlediğim oyun bana daha iyi geçecekmiş gibi geliyor. -Peki, bundan sonrası için hedefleriniz neler? Ekranlarda tekrar görebilecek miyiz, dönmeyi düşünüyor musunuz? Var mı ufukta projeler? Var. Benim projelerim var. Bir de yeni sezona hazırlandığımız şeyler var. Tiyatro konuşuluyor, romantik komedilerle alakalı görüşülüyor. Zaten dizi sezonu henüz başlamadı görüşmeleri. Şekilleniyor yani. Önümüzdeki sene kesinlikle bir şeyler yapıyor olacağım. 40'IN İLK GÜNÜ YENİ BİR DÜNYA -Biraz da sizden bahsedelim… Hayatınız pek de kolay olmamış dinlediğim ve okuduğum kadarıyla. Her yaşın da bir değişimi, dönüşümü vardır ya. Şimdilerde de 40 yaşınıza geldiniz. 20'lerindeki, 30'larındaki ve 40'ındaki İpek'i düşünürsek, nasıl değişimler, dönüşümler yaşadınız? Bir kere 39'un son günüyle 40'ın ilk günü bu kadar mı fark olur? Bir anda şey oluyor, 40'ın ilk günü yeni bir dünya. Bunu 10 kadına sorduysam 'Evet' falan dedi yani. İnanılmaz bir şey. Bende 'Oh be' falan oldu. Ben zaten çok uzun zamandır kendiyle ilgilenen, kendi üzerine çalışan bir insanım kişisel gelişim konusunda. 16-17 senedir buna emek veririm. 40'dan iki gün önce benim için bugüne kadar yapmak istediğim bütün 'to do list'lerim bitmişti. O yüzden çok mutlu oldum. Dediğim gibi 'Oh be' diye düzlüğe çıkmış gibi hissettim. Bir tek kattığı şey benim için daha umursamaz oldum. Her şey umurumda ama benim umursadığım şeyleri umursamamaya başladım. Çok rahatladım gerçekten. KISA SAÇLARIMI BEĞENDİM AMA GÜZEL HİSSETMEDİM -Radikal değişimlerle de gördük bu süreçte sizi. O Hayat Bilgisi'ndeki sarı uzun saçlı kız kısacık saçlarıyla karşımıza çıkınca epey ses getirmişti. Böyle büyük kararlar almayı sever misiniz? Severim. Hele ki 20'li yaşlarda full radikaldim. Ve hala da öyle bakıldığında aslında. Babama çekmişim (gülüyor). O dönem bir karakter yazıyordum bir tiyatro oyununda, erkek bir karakterdi. Hem o, hem saçlarım çok yıpranmıştı. Ve pandemi dönemi, biliyoruz ki çok uzun süre iş yapmayacağız. Bu kadar kendini tanımış bir insan olarak, ben sarışın değilim, neyim? Hakikatten böyle saçımın rengine kadar tipimi de görmek istedim. Hem saçlarım sağlığına kavuşacak, hem boylarını görmek istedim. Saklayabilirdim ama baya beğendim de. İçimden, 'Kusura bakmayın ama ben bunu paylaşacağım' deyip paylaştım. Sonra beğendim ama güzel hissetmedim. Ve sarışınlığa çok alışmışım. Sarı güzel hissediyorum. KISA SORULAR -Hayatınızdan neyi çıkarırsak geriye hiçbir şeyin kalmayacağını düşünürsünüz? Merak. Sanat. HERKESİN SAĞLIKLI BİR BENCİLLİĞE İHTİYACI VAR -Çevrenizden kendiniz hakkında en sık duyduğunuz şikâyet nedir? Benim çevremden yok. Ama doğru okumayan insanlarda bencil gibi algılanabiliyor. Halbuki sağlıklı bir bencilliğim var. Öyle olmadığımı biliyorum mesela. Herkesin sağlıklı bir bencilliğe ihtiyacı var. HER GÜN AYNI YEMEĞİ YİYEBİLİRİM -Takıntı derecesinde bir huyunuz, bir özelliğiniz var mı? Her gün aynı yemeği yiyebilirim. Üç bin yıldır zaten her sabah iki yumurta bir beyaz peynir yiyorum. -Hiç sıkılmadan mı? Hayır hiç (gülüyor). Baya her sabah aynı şeyi yiyip akşam da en geç 8'de de son zamanlarda bizim mahalledeki Karadeniz lokantasına gidiyorum. Orada baya ekşili köfte yiyorum ben. Neredeyse aylardır her gün. -O takıntılı olduğunuz yemek köfte mi? Bugün ekşili köfte. Son zamanlarda da musakka pilava taktım. Nerede lokanta görsem akşamları musakka pilav yiyorum. -Günlük yaşantınızda totemleriniz var mıdır? Bazı insanlar uyandığı gibi enerjik olur ya, ben 12'ye kadar mümkünse tatildeyim. Kimseyle görüşmem falan böyle. Ancak bir iş olması gerekiyor 12'den önce insanlarla iletişim kurmam için. -'Asla tahammül edemem' dediğiniz o şey? Yalan. Ben çok okuyabiliyorum insanları zaten işim insan da. Biliyorum yani benimle ilgili bir şeyler geçiyor aklından ve bunu söylemiyor. Karşımdaki insanın bir şey saklaması hiç tahammül etmediğim bir şey. -Ağzınıza asla sürmediğiniz, 'kokusuna bile tahammül edemem' dediğiniz bir yiyecek var mı? Bezelye. Tadını kokusunu asla midem almıyor. -Kıskanç biri misiniz? Değilim. Zaten biriyle berabersem çok rahatımdır. O yüzden zaten beraberimdir. Onun beni sevdiğini biliyorumdur, bizim ne kadar güzel anlaştığımızı biliyorumdur, güveniyorumdur evet. Kesinlikle çok güveniyorumdur. Bizim ilişkimize güveniyorumdur. Kıskanıyorsam önemsemem onu, konu yapmam yani geçerim. Önemsediğim bir şeyse de konuşurum, kıskançlık yapmam yani. -Cimri biri misiniz? Değilim. Hiç değilim. Biraz olmalıyım yani. -Bize programın adına yakışır bir itirafta bulunur musun? Hayat Bilgisi'nde çocukların hoşuna gitmeyecek bir şeyler yaşandı ve bir süre küstüler bana. Tabii bunlar erkek çetesiydi ya, birinin hoşuna gitmeyen bir şey olduğu zaman diğerleri de etkileniyordu. Hepsi değil, konuşuluyordu da öyle bir küslük yaşanmıştı yani. -Sonra barıştınız ama değil mi? Tabii canım. Güzel günlerdi.