Gönül Dağı’nın Selami’si Eser Eyüboğlu: Başrollerin çok güzel/yakışıklı olması bana organik gelmiyor!

Gönül Dağı'nın Selami Ferses'i olarak gönüllere taht kuran ünlü oyuncu Eser Eyüboğlu, Sabah'ın YouTube kanalında birbirinden çarpıcı açıklamalarda bulundu. Oyunculuktan ve oyunculuklardan bahsederken, 'günümüzde kahverengi gözlü kumral tipler biraz okumak tırmalamak zorunda. Türkiye'de renkli göz daha dikkat çekici' diyerek eleştiride bulundu. 'Başrollerin çok yakışıklı veya çok güzel olması organik gelmiyor bana' diyen Eyüboğlu, 'Popülaritenin değil de tekrar kalitenin konuşulduğu günler gelecek mi acaba?' diyerek kaygılarını da dile getirdi. İşte röportajın tüm detayları… -Öncelikle nasılsın, nasıl gidiyor hayat? Gönül Dağı'nda devam ediyorum, Sivrihisar'da çekiyoruz, 400 km uzaklıkta İstanbul'a. Onun dışında İstanbul'a geldiğimde bebek bakıyorum. 1,5 hafta sonra 2 yaşları bitecek olan ikiz bebeğim var. Tek yumurta ikizi iki tane erkek. Öyle, onlarla ilgileniyorum. ÖNCELİKLERİM TAMAMEN DEĞİŞTİ -İkizler doğduktan sonra hayatınızda neler değişti? Her şey değişti hayatımda. Önceliklerim tamamen değişti. Bu iki çocuk tek çocuk meselesi değil bir bebek insanın hayatına girdiği zaman tamamen ona dönüyormuş çehresini yani bunu öğrendim. Eskiden kendi planlarımı yapıyordum kafama göre ama şu anda 'acaba şunu yaparsam onlar ne kadar etkilenir?' ya da 'böyle bir yola girersem onlara ne kadar zaman ayırabilirim?' diye düşünüyorum. Bazen yorucu oluyor, çünkü insanın kendi hayallerinden hedeflerinden uzaklaşması… İki tane adam giriyor eve, 'bize bak, bundan sonra hep bizdesin' diyor. O yüzden bazen özleyebiliyor insan kendi hayallerini hedeflerini. Ama yine de teraziye koyduğunda onlar ağır basıyor. Onların mutluluğu için yoruyorsun kendini daha fazla. Bundan da şikayet etmiyorum aslında. Ara ara özlüyorum eski yaptığım şeyleri. Bir şeyler okumayı bir şeyler izlemeyi… Çocuklar aslında sanki böyle mama yiyerek değil de beyninden parçalar ısırarak büyüyorlar gibi geliyor bazen. İnşallah bir süre sonra izin verecekler bir şeyler yapmamıza. Çok seviyorum kendilerini bu arada, sağlıkları yerinde olsun şikayetim yok. Tamam azıcık var, bazen var (gülüyor). -Eşinizle ilişkiniz nasıl şekillendi bu süreçte? O daha çok çocuklara dönmek zorunda kaldı yüzünü. Çalışıyordu ama bir süredir evde çocuklarla ilgileniyor. O da çok yoruldu. İkimiz de çocuklara döndük. Artık şey konuşuyoruz; mamaları bitti mi? bezler ne kadar kaldı, almak gerekir mi? Hiç hayalimde böyle şeyler yoktu benim açık söyleyeyim. Ama çok mutluyum oldukları için. Onlarla zaman geçirmek gerçekten çok keyifli. Bugüne kadar her şey boşmuş dedirtiyorlar insana. TRABZONDA BÜYÜDÜĞÜM İÇİN MESUDUM -Oyunculuktan ve diziden bahsedeceğiz. Öncesinde kısaca çocukluk anılarınızı dinlemek isterim… Şöyle bir düşündüğünüz zaman, çocukluğunuza dair nasıl anılara sahipsiniz? O anılarda mutluluk mu dolu, hüzün mü? Keyifli de var, hüzünlü de var. Canımı sıkan şey de çok olmuştur. Hepimizin vardır, reddedebileceğimiz bir şey değildir. Çocukluğum Trabzon'da geçti. 19 yaşıma kadar Trabzon'da yaşadım. Yeşili bol, yokuşları dik, iklimi keskin, yağışı bol. İnsan yaşadığı yere göre şekillenir. Ben çok mesudum açıkçası Trabzon'da büyüdüğüm için. Sabah kahvaltısını karayemiş ağacının tepesinde yapan bir çocuktum köyde kaldığımız zamanlarda. Sonra 1 sene Erzurum'da oyunculuk okudum 19 yaşımda. Sonra Ankara'ya gitmeye karar verdim. Tekrar sınava girdim, Bilkent oyunculuk kazandım. 4 sene daha okudum ve mezun oldum. -Yani hep oyunculuk üzerine okudunuz… Ne zaman başladı bu heves peki? Annem küçükken bizi hep Trabzon Devlet Tiyatrosu'na götürüyordu. Orada böyle oyunları izlerken gördüğüm insanlarla özdeşleştiriyordum kendimi. Hoşuma gitmeye başladı bu iş. Burada mutlu olabileceğimi, becerebileceğimi düşündüm. Bunu tercih ettim. Fena da gitmedi. Günümüzde çok öyle işlemiyor gerçi de biz ortalama tipler, kahverengi gözlü kumral tipler biraz okumak tırmalamak zorundayız. Öyle armut piş ağzıma düş olmuyor. BAŞROLLERİN ÇOK GÜZEL OLMASI BANA ORGANİK GELMİYOR! -Oyunculukta yakışıklı ya da güzel olunca daha bir dikkat çekiyorsun sanki değil mi? Ondan ziyade Türkiye'de renkli göz daha dikkat çekicidir. O yüzden onlara yaklaşım biraz daha farklı olabiliyor. Sektörel böyle bir alışkanlık var galiba. İnsanlar tepki gösterebilir ama çok fazla insan var, farklı mesleklerden olup da tipolojik yapısıyla bu sektöre giren ve burada bir şeyler yapan… İlk başlarda çok başarılı olmayıp sektörde pişenler var. Bir türlü bu yolun insanı olmayan da var. Ama ben okumanın bu işe bir şeyler kattığını düşünüyorum. Ben daha doğal olandan yanayım. Yani bir mahalle dizisinde gerçekten başrollerin çok yakışıklı çok güzel olması organik gelmiyor bana. Ben ya da öyle mahalleler görmedim. Mutlaka bildikleri bir şey vardır. Fakat etrafımda tanıdığım çok yetenekli insanlar var. Bakıyorum o çok yakışıklı ya da çok güzel kız yerine harikalar yaratacak insanlar da var gerçekten ama böyle bir alışkanlık var. Ben biraz daha işin doğal seyrinde ilerlemesi taraftarıyım. Bilmiyorum ben mi hiç öyle mahallelerde yaşamadım, genelde de mahallelerde yaşadım residence insanı değilim ama beni almıyor şahsen. 'Popülaritenin değil de tekrar kalitenin konuşulduğu günler gelecek mi acaba?' diye kaygılıyım mesela. Acaba çocuklarım nasıl bir ortamda büyüyecekler? Onlar da şarkı mı dinleyecekler yoksa küfür mü dinleyecekler? -Küfürle güldüren filmler hakkında ne düşünüyorsunuz? Çok gerekmedikçe kullanılması taraftarı değilim. Özellikle medya önünde birinin böyle örnek olması çok hoş değil bence. Yedikleriyle içtikleriyle sosyal medyayı kullanıyorlar, kimi tütün ürünü elinde havalı olduğunu düşünüyor, olabilir. Ama ben yüzlerce, milyonlarca, binlerce takipçisi olan insanların bu konuda da biraz dikkatli davranması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü artık 12-13 yaşındaki genç arkadaşlarımız da var. Ben bu insanlara karşı sorumlu hissediyorum kendimi. O yüzden biraz daha dikkat ediyorum. Küfür de böyle bir şey. -Şimdilerde rol aldığın 'Gönül Dağı' dizisi gerçekten seyircinin en çok izlediği dizilerin başında geliyor. Sen de 'Selami' karakteriyle gerçek anlamda gönüllere taht kurdun. Nasıl geri dönüşler alıyorsun? Oyuncu olarak bizim reyting ölçerimiz sokaklar. Ben şu ana kadar kötü hiçbir şey duymadım. İnsanların ihtiyacı olan şey buymuş, onların ruhlarına doğalarına iyi geliyoruz demek ki. Biz de bu işi yaparken iyi hissediyoruz. Selami karakteri de gerçekten sevildi. Kendilerinden görüyorlar. Şarkıyı türküyü de çok seviyor insanımız. OYUNCU KONULDUĞU KABIN ŞEKLİNİ ALABİLMELİ -Şive desen var, ses desen var, dans desen var… Özel bir eğitim aldın mı, hepsi Allah vergisi mi? Tamamen müzikle ilgili bu. Müzikle ilgili zaten bir şeyler yapıyorum. Birkaç tane enstrüman çalıyorum, şarkı söyleyebiliyorum ki böyle bir rol oynayabiliyorum. Müziği algılayabilen bir kulağınız varsa şive yapmanız biraz daha kolay oluyor. Çünkü hepsinin bir müziği var. Ben de müzikle haşır neşir biri olarak bu melodileri ezberlemem biraz daha kolay oluyor. Bu da böyle bir şans. Ya da aileden gelen bir şey bilmiyorum. Annem bizi ayağında sallarken bağlama çalan bir kadınmış. Dolayısıyla kulağımıza çok erken yaşlarda bir takım şeyler kazındı, öyle de kaldı. Bizde sevdik, ilgimizi yitirmedik. Şimdi oyunculukla alakalı da bana fayda sağlıyor. Ki zaten oyunculuk birçok farklı disiplini içinde barındıran bir sanat dalı. Bir oyuncu konulduğu kabın şeklini alabilmeli. Bunun için de bir takım özelliklere sahip olmalı. Çok fazla donanım edinmen gerekir. He ben hepsini edindim diye bir gerçeğim de yok tabii ki ama elimden geldiğince öğrenmeye, kendime bir şeyler katmaya gayret ediyorum. HAYATIMDA ONLARDAN DAHA ANLAMLI BİR ŞEY YOK -Hayatınızdan neyi çıkarırsak geriye hiçbir şeyin kalmayacağını düşünürsünüz? Çocukları çıkarırsam hiçbir şey kalmaz. Onlara çok alıştım. Onların yerin koyabileceğim bir şey yok. Onlardan daha anlamlı bir şey de hayatımda yok. -Çevrenizden en sık duyduğunuz şikâyet nedir? Titiz olmam. ARABADA SALYA SÜMÜK AĞLADIM! -Bize programın adına yakışır bir itirafta bulunur musun? Bugüne kadar ilk kez bir dünya malına salya sümük ağladım. Karavanımı satarken; Avrupa Yakası'na geçiyorum, arabada da 'ben sevdim eller aldı' çalıyor. Bir ağlamaya başladım, 'karavanı satıyorum' diye. O işte bir araç değildi benim için. Yoksa araba dediğin şey ne olur yani. Gerçekten 3 günlük dünya, dünya malına ağlamak bence çok manasız ama o başka bir şey. Sanki derimin üzerine yapıştırdığım bir şeydi o, sıyırdılar aldılar onu benden gibi oldu. Ama işte gitmek zorundaydı bir yerde. Ona böyle tek başıma çok uzun soluklu bir ağlama seansım oldu. 'Ankara'nın Bağları' ile karavan bağım koptu. Böyle bir itirafta bulunabilirim.