PAZAR SABAH - Sonat BAHAR
Dilek Çakır (Yardım), yedi yıllık evliliği boyunca defalarca hem fiziksel hem de ruhsal şiddete maruz kaldı. Bitmeyen kıskançlıklar nedeniyle boşanmaya karar verdi. Ekim'de boşanma davası açtı ama 2018 Nisan ayına gün alabildi. Bu sırada tehditlerin dozu arttı, ailesine kadar uzandı. Boşanmak istediği eşi, kızkardeşinin ve annesinin başına silah dayadı. Koruma ve uzaklaştırma kararı çıkmasına rağmen, tüm aileyi bir virüs gibi saran şiddet sürekli arttı.
Ali Yardım defalarca farklı olaylar için karakola çekildi. Ama hemen serbest bırakıldı. Yaptıklarına rağmen çocuklarını görme hakkı verildi. Bu hakkı elde ettiği ikinci fırsatta, eşi Dilek'ten intikam almak için iki ve üç yaşındaki iki kızını pompalı tüfekle öldürdü ve intihar etti. Ve olan iki küçük çocuğa ve yaşamı boyunca eksik kalacak bir anneye oldu.
Dilek Çakır'la buluşmaya oturduğu mahalleye gittik. Anne ve babasının yaşadığı eve çökmüş hüzün insanı hemen etkisi altına alıyor. Kimsenin diyecek tek kelimesi yok. Ama kimse de yaşananlar için şaşkın değil. "Eninde sonunda içimizden birine bir şey yapacaktı, olan çocuklara oldu" diyor annesi... Dilek yok evde. Annesi, "Kimbilir nerede, sokaklarda geziyor, kendinde değil" diyor ve gözleri doluyor.
Dilek'le konuşuyorum telefonda, bir saate kadar geleceğini söylüyor. "Ev bakıyorum" diyor. Belli ki yaşadığı büyük acının tesellisini, yeni bir yaşamın temelini atmakta bulmuş. Yan odadan, gencecik bir kız giriyor içeri. Dilek'in kızkardeşi Sena. O da defalarca eniştesi tarafından tehdit edilmiş, iki ay başka evde yaşayarak kendini korumuş. Sena mahallede bir kafede konuşmamızı öneriyor. Ve beni öyle ilginç bir kafeye götürüyor ki... Başlıyoruz konuşmaya... Ardından Dilek de geliyor. Anlattıkları boğazımda düğümleniyor:
- Bir kadın, hayatındaki erkekle ilgili bir sıkıntı olduğunu en başında anlıyor mu?
- İlk başlarda anlamıyor ama içinde bir his onu rahatsız ediyor. O nokta çok önemli. Bir kadın ailesinde sevgi görmeyince, bir erkekten en ufak bir güç ve sevgi görünce onun hep devam edeceğini sanıyor. Kıskandığında sevgiye yoruyorsun... Aslında o kıskançlık değil, bağımlılık, takıntı! İlk zamanlar kadınlar olarak tüm bunları kıskançlık sanıyoruz. Yapmayın... Kıskançlık ileri boyutta olunca hastalık. Tedavi de edilebilir, körüklenebilir de. Karşımdaki adam bu rahatsızlığını kabul etmedi. Defalarca 'birlikte tedavi olalım' dedim, yanaşmadı. Onun tek derdi; eve gelince haber ver, evden çıktığında haber ver, işten çık haber ver. Eve geldiğinde market alışverişi yaptığımı görürse kıyamet koparıyordu, habersiz markete mi gittin diye...
- Bu sorun katlanarak büyüdü sanırıml...
- Başta sorun varsa devam eder, katlanarak üstelik. Basamak basamak zirveye çıkar ve o zirvede bir olay olur. Tüm kadınlara sesleniyorum, en başında sizi huzursuz eden bir problem varsa, o problem her zaman devam eder. Erkeklere sesleniyorum, eşlerinize çocuklarınızın yanında "Lan" kelimesini bile kullanmayın. Çünkü onlar çok etkileniyorlar. Bir bakarsınız o lafı, çocuk size söylemeye başlar. Çocuklar hayatları boyunca çevrelerindeki insanlara, sizin eşlerinize davrandığınız şekilde davranacaklar. Ülkemizde evlilik adına daha çok danışmana ihtiyaç var. Evet bir yasa var ama uygulamada sorun var. Onu çözmediğimiz sürece, Elifler, Hiralar ölmeye devam edecek.
- İşletme eğitimi alıyormuşsunuz. Ama yarım bırakmışsınız... Eşiniz mi istemedi...
- Zaten açıktan okuyordum. Ama her sınav zamanı kavga ediyorduk. Sınava girmek için gideceğim diye... Hayatım boyunca çalıştım ve mücadele ettim. Lisedeyken de, üniversitedeyken de, evliyken de, şimdi de... Maddi destek aldığım kimsem yok. O dönem de yoktu, şimdi de. Kız kardeşim ve annem her zaman yanımdaydı ama sürekli tehdit ediliyorlardı. İkisinin de başına silah dayandı. Zaten maddi olarak yetersizler, durumumuz iyi olsaydı kimseye ihtiyacımız olmadan bu adama karşı ayaklanırdık. Olmadı, yapamadık. Çocuklarımla ev temizliğine giderdim. 27 yıllık hayatımda yaptığım en güzel şey çocuklarımdı. Onu da elimden aldılar.
