Kahramanmaraş merkezli depremin üzerinden 40 günü aşkın süre geçti ama hepimiz hala ilk günkü gibi büyük bir üzüntü içindeyiz. Bu yaşananlar bazılarımızı da eski anılarına götürdü. O isimlerden biri de Sevil Akı... Ünlü oyuncu, 1999 Gölcük depreminden hayatını tamamen değiştirecek olaylar yaşadı. Ben de ünlü oyuncunun yaşadıklarını öğrenince onunla hüzünlü bir yolculuğa çıktım. "Hayatımın dönüm noktası 17 Ağustos 1999 depremidir" diyerek söze başladı Sevil Akı.
Depremde 3 yaşındaki yeğenini ve 31 yaşındaki abisini kaybetmişti. "Hayatımın 45 saniyeden acıyla değişen dönemi" diyen Akı, tam 24 yıl öncesine dönüp yaşadıklarını şöyle anlattı: "Deprem günü İzmit'teydim. Depremde annem ve babamın evi çok hasar aldı ama annem, babam, ablam ve ben dışarı çıkmayı başardık. Abimin, canlarımızın evi ise yıkıldı. Deprem akşamı abimin evindeydik ablamla beraber... Yeğenim onlara gittiğimizde bizi bırakmaz, mutlaka onlarda kalırdık. O gece 'Siz eve gidin' dedi, inanamadık ve 'Gidelim' dedik.
ÇARESİZLİĞİ BİLİYORUM!
Depremden iki saat önce bizi annemlerin evine bırakıp kendi evlerine döndüler. Onlar da kurtulabilirdi ya da ablamla abimin evinde olabilirdik ama o melekler bizi eve gönderdi. Hâlâ düşününce inanamıyorum bu kadersel çizgiye..." Öyle zor günler geçirmişti ki Sevil Akı, nefesi kesilerek, uzaklara dalarak anlatmaya devam etti yaşadıklarını... "Bu çok koyu bir çaresizlik, tarifi mümkün olamayan derin bir acı... Değil 24 yıl, 24 saat bile geçmemiş gibi üstünden. Hiçbir acı, hiçbir fotoğraf gitmiyor insanın yüreğinden, gözünden. Sadece zaman geçiyor ve bu acı ve derin iz bırakan fotoğraflarla yaşamaya alışıyor insan. Tahmin etmesi bile ürkütücü bu yalnızlıkla baş etmeye çalışıyor, üstünde enkazların tüm karanlığıyla!" diyor ünlü oyuncu.
6 Şubat gecesi yaşanan bu büyük acı, Sevil Akı ve ailesini hemen o günlere götürdü. Oyuncu, "Ülkemizin birbirine bağlı halkı gibi, yaralandık, kahrolduk ama biz o çaresizliği biliyoruz. Hiçbir şey ile ölçemezsiniz, sınırları aşan bir acı... En sevdiklerinizin evinin başına yıkılması ne demek! Gün aydınlanmaya başlayıp bunun bir kabus olmadığını, gerçek olduğunu fark etmeniz ve molozların içinde tanıdık ev eşyaları, parçaları görmek... Güzel anılarınızın olduğu evlerinin önüne gittiğinizde toz bulutu içinde yıldızları görmek sadece ve yardım beklemek... O kadar zor ki inanın. Çok dua ettim mucizeler için.
Canlarını kaybedenler şunu düşünmüştür: 'Gözümü kapatsam, 10 yıl geçmiş olsa bu acının üstünden...' Ben de o günlerden biliyorum. Geçiyor yıllar ama ateş düştüğü yeri yakmaya devam ediyor. Evini, hayatını, hayallerini kaybetmiş depremzede insanlarımıza sabırların en büyüğünü diliyorum ve kaybettiğimiz on binlerce, rakamdan ibaret olmayan, hala yazarken bile inanamadığım meleklere rahmet diliyorum" dedi.
DÜNYA BAŞIMIZA YIKILDI
"O gün neler yaşamıştınız?" diye sordum Akı'ya. Önce boğazı düğümlendi, sonra başladı anlatmaya: "Annem, babam, ablam ve ben, savaş alanına dönmüş evimizden çıkabildiğimizde (o eve bir daha hiç girmedik) yaşadığımız o büyük korkuyla abimin evine gittiğimizde dünya başımıza yıkıldı. Evlerinin enkazını görünce abimin, yeğenimin yaşında herkesin öldüğünü düşündüm, dünya hâlâ niye dönüyordu! Dönüyor muydu bilemeden... Sürekli bir yangın hissi vardı içimde ve sürekli su içtiğimi hatırlıyorum. Sonradan fark ettim ki, bu bir susuzluk değil. Hiç sönmeyecek bir yangındı içimde, ateşin düştüğü yerde... Acımız, yaşadığımız deprem korkumuzu ezip geçmişti. Babam elinde çakıya benzer bıçakla demirleri kesmeye çalışıyordu enkazın üstünde... Bundan daha trajik fotoğraf olabilir mi?"
