Stefan Zweig, bir bölümünde İstanbul'un fethini ve Fatih Sultan Mehmet'i de anlattığı İnsanlığın Yıldızının Parladığı Anlar'da şöyle der: "Şans, çok sevdiklerine bile her zaman cömert değildir ve ilahların, ölümsüzlere unutulmaz işler başarma imkânını bir defadan fazla verdikleri az görülmüştür." 1967'deki bir yazısında Papa'nın İstanbul ziyaretini coşkuyla karşılayanlara veryansın eden Şule Yüksel Şenler, belki de kızardı bana onu anlatmak için koyulduğum yazıya bu biçimde başlamamdan.
Bu veryansının alt metnini, dönemin şartlarında kendi toplumunun bir kesimini 'irticanın hortlaması' kisvesi altında yok sayan, en iyi ihtimalle de 'görmezden gelen'lerle denk düşmesi olarak okurdum ben de muhtemelen. Bence tam da Zweig'in dediği gibi, bir anda parlayan yıldızıydı o seyyaresinin ve Cenap Şehabettin'in öğüdünü bellemişçesine devam ettirdi kendisini işte öyle bir dönemde: Gündüz kandilini hazırlamayan, gece karanlığa razı demektir! O sadece kendi kandilini hazırlamadı sayısız insanın yoluna da fener tuttu.
KIBRIS MİTİNGLERİNE YÖN VERDİ
"Kim bu vücudun mühendisi?" diye sorardı Şule Yüksel, "Kim bu nakışın nakkaşı?" Farklı bir oluşumdan, başka bir dönüşüme evrilen hayatının hikâyesi arayışla, masumiyetle, hüzünle, öfkeyle geçti evet; ama asla kabullenişle değil. O, elektrik şoku yediğinde düğmesi olmayan bir kafesten, çitleri olan başka bir kafese geçtiğinde, çitlerden atlamayı seçti. Seligman'ın o meşhur deneyleriyle ispatlanan "öğrenilmiş çaresizliğe" meydan okurcasına...
Onun deyiminden devam ederek soruyorum: Kim bu vücuda ruhuyla yön veren? Öğretmenler tarafından büyük sınıflara çağrılarak kitap okutturulan, sorulara yanıt vermesi beklenen ufak yaşın parlak zekâsı? Tüm bu gidişata rağmen ailevi sebeplerden ötürü okulunu yarıda bırakan küçük bir kız çocuğunun, 14-15 yaşlarında yazdığı yazıları Safa Önal'a götürme cesaretine ve akabinde büyük bir takdir kazanarak çıktığı kapıdan, sonuçta Yelpaze dergisinde yayımlanmasına layık bulunan öyküleriyle girmesine şaşırmamalı.
Yeni İstanbul gazetesinde gençlik köşesinin kendisine emanet edilmesine, 20'li yaşlarında Kadın gazetesinde yazmasına, Kıbrıs asıllı oluşunun da verdiği heyecanla Kıbrıs mitinglerine yön verişine de...
Farklı cenahlardan insanların "Zannediyorum şu okuldan mezun", "İki fakülte mezunu olduğunu biliyorum" şeklindeki algılayışlarına da... Resim ve müzikteki yeteneğine ve en çok da, aynı tevazu ve içtenlikle halkın önemli bir bölümüne farkındalık kazandıracak boyutta başarılı olmasına şaşırmamak gerek evet.
