75 yaşındaki Martin Scorsese'nin, yaş ortalaması yine 70'lerde olan Robert de Niro, Al Pacino ve Joe Pesci gibi efsane oyuncularla çektiği "Irishman"i nihayet izleyebildim.
İzlemeyenler, burdan sonrasını izledikten sonra okusun ama illa ki izlesin derim.
Irishman, pek çok açıdan goodfellas'a selam çakıp, gençlik yıllarımızın usta oyuncularının sanki bize 'hadi eyvallah' deyişi gibiydi.
Goodfellas ne kadar genç, enerjik ve canlı ise, Irishman de o kadar yaşlı, sakin ve nostaljikti. Goodfellas'ın kırmızı-siyah sinematografisinin yerini hüzünlü sarı ve muallak gri almıştı. Goodfellas'ta nerdeyse mafyaya katılmayı özendiren akışın yerini, mafyanın hazin sonu almıştı. Goodfellas'ın başlangıç cümlesi "Kendimi bildim bileli hep gangster olmak istemiştim" ile Irishman'in başlangıç cümlesi "Gençlik yıllarımda boyacıların ev boyadığını sanıyordum"u kıyasladığınızda bile bu ikili karşıt dinamiği görmek mümkün.
Goodfellas'ta kendinden geçercesine adam döven mafya elemanları Irishman'de yok; kafaya birkaç kurşun ve birkaç damla kan dışında şiddetin görünür bile olmadığı, ona odaklanılmadığı bir hikâye anlatıcılığı var. Goodfellas'ta bol kan ve paraya odaklı kamera açıları varken, Irishman'de sadakat ve ihanet arasındaki gelgitlere odaklanan daha duygusal bir boyut var.
Mafya babalarının kemeraya selam verdiği ve dış sesin onları tanıttığı, o kırmızı-siyah ışık altındaki restoranda geçen ve kesintisiz akan kült sahneyi hatırlarsınız. Irishman'de ise mafya üyelerinin adını duyduğunuz an ekranda hangi tarihte, nerde ve nasıl öldürüldüklerini anlatan yazılar çıkması odak noktasının farklı olduğunun somut bir göstergesiydi.
Evet, iki filmde de Cosa Nostra hikâyenin parçası ama Irishman'de merkez onlar değil.
