Türk kadınından büyük iyilik hareketi

Kimi Afrika'da ailesinden koparılan ve zorla çalıştırılan bir çocuğu kurtarıyor, kimi zor durumdaki yan komşusu için erzak buluyor. Ağrı'da okutulmayan kız çocuklarını okula gönderen de var, trafikte gördüğü çocuklar için bagajında mont, bere tutan da. Hepsinin ortak özelliği kadın olmaları. Büyük büyük yardımlar değil yaptıkları; damlaya damlaya göl olur misali, deniz yıldızlarını sahilden tek tek denize atan adam gibi küçük çabalar... Ama elde ettikleri sonuçlar çarpıcı. Tek tek dokundukları insanların hayatını dönüştürüyorlar. Kendi dönüşümleri ise yanlarına kar kalıyor. Dünya Emekçi Kadınlar Günü yaklaşırken, insana umut veren hikayelerini dinlemek için, birbirinden habersiz kendini yardım yapmaya adamış bu kadınlarla buluştum... SAHİP OLDUKLARIM VE İHTİYAÇLARIM ÜZERİNE ÇOK DÜŞÜNDÜM Esra Zırhlıoğlu: 2016 yılında Nepal'in Lele Köyü'ne okul yapımı, çocuk ihmal ve istismarını önleyici çalışmalar yapmak için gittik. Lele, Tamang'ların yani kast sisteminin en altında bulunan insanların yaşadığı bir bölge. Dolayısıyla tam bir mağduriyet bölgesi. Okul inşaat alanına taşınması gereken kumu ekip olarak biz çuvallarla taşıdık. Birkaç saatin sonunda azalmayan kum ve kalmayan güç ile tamamen umutsuzluğa düşmüştük ki yukarıdaki tepenin üstünden rengarenk kıyafetleri ile Lele kadınları ellerinde çuvalları ile bize doğru gelmeye başladı. Hepsi kum tepesine doğru gitti ve çuvallarına kum doldurdu. O gün birlikte çok çalıştık ve kum tepesini bitirdik. Orada konuştuğum iki küçük kız aklımdan çıkmıyor. Onlar için getirdiğimiz botları giydirmiştik. Çok beğendiler ama beş dakika sonra, o iki kız yine terlikleriyleydi. Bizim getirdiğimiz botlar da kutuda. Acaba bir şey mi oldu diye sordum. Ayakkabıları kirlenmesin ve bayramda giysinler diye kaldırdıklarını söylediklerinde gözlerim doldu. Sonrasında Afrika'ya da gittim. Oradan döndükten sonra ihtiyacım olan şeyler ve sahip olduklarım arasındaki fark üzerine çok düşündüm. KOMŞULARIMIZIN BİR BÖLÜMÜ ZOR DURUMDAYDI Serpil Erdoğan: Biz lüks sitelerin ve villaların olduğu bir semtte oturuyoruz. Ama bu korunaklı yerlerden çıktığımızda hayat bambaşka. Komşularımızın bir bölümü çok zor durumda. Bir şeyler yapmamız gerektiğini düşündük ve bir kafede toplandık. 'İnsanların hayatlarına dokunmaya var mıyız?' diye yola çıktık. Altı kadın yola çıktık, şu anda 60 kişiyiz. Biz özellikle dezavantajlı çocukların sevgi ihtiyacını karşılamak istiyoruz. Herkes elinden ne geliyorsa yapıyor. Doğum günü partileri, çocuklar için eğlence yerlerine geziler, yapamadıkları ya da kaldıkları kurumun onlar için organize edemediği şeyleri gerçekleştiriyoruz, elbette burslar veriyoruz. Birçok derneğe destek veriyoruz. Ramazan'da erzak dağıtıyoruz. Sadece yardım yapmak değil derdimiz, bu insanları iş hayatına kazandırmak. Serap Mühsürler: Çekmeköy'de bir kadın vardı, eşi kör ve çocuğu yatalak, geçim kaynağı da yok. Yaşlı bir komşusuna bakarak geçimini sağlamaya çalışıyordu. Bu kadına 'Ne istiyorsun?' diye sorduk. O da eşinin gözlerinin açılmasını istedi. Bir ameliyat ayarlandı ve adamın gözleri açıldı. Ama o bir gün evden kaçtı. Bu kadın kendi için hiçbir şey istememişti oysa ki... WhatsApp grupları var, bir ihtiyacı oraya yazdığımızda bulmamız çok kısa sürüyor. Artık zincirleme akıyor yardımlar. Küçük yardımlar daha kıymetli. Elbette büyük yardımlar çok önemli ama küçükler bire bir insana dokunuyor. Biz yardım ettiğimiz insanlarla temas içindeyiz, hayatlarını biliyoruz, onları tanıyoruz. Onlar da bizi tanıyor. Kadın gücünü yadsımamak lazım. Zeynep Çiftçi: Hepimizin arabasının bagajı erzak doludur. Hareket halindeki Kızılay gibiyiz. Mont, bot, atkı, bere bagajımda kesin vardır. Trafikte bile görsem ayakkabısız, montsuz çocuk, çıkarır veririm. Bu bana mutluluk veriyor. Hikayeler çok ve yıpratıyor... Çocuklar çok hassas noktam. Hem kaynının, hem kayınpederinin tacizine uğrayıp, iki çocuğunu alıp kaçan bir kadın vardı. Başına gelmedik kalmamış. Bu kadınla tanıştım ve ona yardım etmeye başladık. Bu kadının çocuklarından biri, öğretmenine beni anlatmış tıpkı bir kurtarıcı melek gibi. Bunu duyduğumda dünya benim oldu. DERTLER KONUŞUYOR AMA BÜYÜK ACILAR DİLSİZ! S.K: Aslında temas etmek çok sıkıntılı. Veren el ve alan el arasında başka bir bağ kuruluyor ve o sonu olan bir bağ değil. Bir aileye bir koli götürüyorsanız, hep götürmek zorundasınız. Üç ay sonra bu koli gelmiyor diyemezsiniz. Eşinden şiddet gören bir kadına aylık yardım yapabiliriz ama doğrusu ona iş bulmak. Afrika'ya gidip bir şey dağıttığınızda onlara zarar veriyorsunuz. Ama akıllı köy tasarlayıp, sürdürülebilir enerji ile tarım öğretirseniz artık size ihtiyaçları kalmayacak hale geliyorlar. Mesele yardım etmek değil, hayatları dönüştürmek! Burs çok onurlu ve süreli bir ilişkidir. Erzak yardımının, bebek maması yardımının sonu yok... H.Y: Son Afrika ziyaretime oğlum Can'ı da götürdüm. Epey ağır aşılar oldu ve bizimle bu yolculuğa çıktı. Oradaki çocuklarla yemek sırasına girdi, onlarla aynı yerde uyudu, yokluklarını bire bir yaşadı. Kısa bir süreliğine onların hayatının içine dahil oldu. Ne Can o çocuklardan üstün, ne de biz... Gana'da Emanueto isimli bir çocuk vardı, ailesinden bir borç karşılığı alınmıştı ve beş yıl bir gölde balıkçılık yaptırılıyordu. Sekiz yaşındaşken çok zor şartlarda çalıştırılmış. Paslı demirlerin üzerinde yatarak, günde tek öğün yiyerek. Emanueto'nun bulunduğu sırada yüzündeki ifadeyi hiç unutamayacağım. Öfke yoktu yüzünde, mahçup ve utangaçtı. Bu hiç tarifi olmayan bir şey. Bir yıl sonra görmeliydiniz onu. Neşe içindeydi. Bu dönüşümü görmek harika bir his! S.K: Kas hastalığı olan bir çocuk vardı. Bu aileyle tanıştığımızda, çocuğun yanında durumun umutsuzluğunu konuşmuştuk, aile bu kadar normalleştirmişti durumu. Ama sonradan düşündüğümde bu durumdan büyük pişmanlık duydum. İYİLİK BULAŞICI VE BAĞIMLILIK YAPIYOR KENDİ MANEVİ DÜNYAMIZA ÇEKİ DÜZEN VERİYORUZ