Yasemin Şenyurt, bir şizofreni hastası. Yıllar önce farkına vardığı rahatsızlığının tedavisini sürdüren, bu sırada üniversiteyi bitirip yüksek lisans yapmış biri. Şimdi hekimlere yardımcı olup onların hastaları daha iyi anlamasına yardımcı oluyor. Onun hikayesini dinledik.
Ankara Beşevler civarındayım... Kapısında dev gibi bir mavi at figürü olan, kendi halinde, şık diye tanımlayamayacağımız ama mütevazılığı insanı iyi hissettiren bir kafeden içeri giriyorum. Birkaç masası olan bu kafe kalabalık değil, tek bir masanın etrafına toplanmış altı kişi var sadece... Burası eski kıyafetler satılan, bir yandan da insanı ev ortamında hissettiren atıştırmalıkların satıldığı bir kafe. Kafenin arka tarafına ulaştığımda gözlerinin ta içi gülen bir genç kadını görüyorum. Orta boylu, sevimli yüzlü bu genç kadın, hafif telaşlı ama telaşını bastırmak için hızlı hızlı hareket ediyor. Beni görüyor ama bakmamaya çalışıyor, henüz tanışmaya hazır değil gibi... Birkaç dakika geçtikten sonra gülümseyerek yanıma geliyor.
Merhabalaşıp, tanışıyoruz onunla. O, röportaj yapacağım kişi... Henüz 39 yaşında. Birazdan bana hayatının en zor, en özel, en mahrem anlarını anlatacak. Yaşadığı heyecanın nedeni bu olmalı... Genç bir kızken geçirdiği ilk şifozreni atağını, sonrasında bu rahatsızlıkla yaşamını nasıl sürdürdüğünü en ince ayrıntısına kadar konuşacağız. İsmi Yasemin Şenyurt, o bir yazar. Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi felsefe bölümü mezunu. ODTÜ'de yüksek lisans yapmış. Yaşadığı tecrübeyi önce kontrol altında tutmayı sonra bir avantaja çevirmeyi başarmış. Tedavi görerek yaşama katılmış ve kitaplar yazmış. Deneyimlemiş uzman olarak birçok projede hekimlerle çalışıyor ve tedavilere destek veriyor. Kısacası hastalar için umut veren, güzel ve anlamlı bir hikayesi var...
- Ne zaman farklı bir şeyler yaşanmaya başladı hayatınızda?
- Üniversite üçüncü sınıftaydım. Yazın uykusuzluk, şüphe, alınganlık tarzı şeyler yaşamaya başladım. Okul açıldığında derslere gitmemek için bahaneler uyduruyordum. Bir süre sonra radyoda sesini duyduğum kişinin hep aynı kişi olduğunu sanmaya başladım. O kişinin yıllar önce 14-15 yaşlarımda aşık olduğum kişi olduğu hissine kapılmıştım. Bir süre sonra televizyondan bana mesaj verdiğine inandım; Ankara'ya gelmişti ve Kuğulu Park'ta beni bekliyordu.
Çantamı aldığım gibi, soluğu parkta aldım. O sırada orada tek bir kişi oturuyordu. Yanına oturdum, eskiden aşık olduğum kişi olduğunu düşünerek sohbet etmeye başladım. O kişiye neler anlattığımı, o kişinin bana neler dediğini hatırlamıyorum. Akşam olana kadar yürüdüğümüzü, dolmuşa binip farklı yerlere gittiğimizi hatırlıyorum. Ama bir zarar görmedim. Geç vakitte o kişi yanımdan ayrıldı, bilmediğim bir semtte tek başıma kaldım. Yanıma bir polis geldi.
