Salih Tuna, bugünkü köşe yazısında şu ifadeleri kullandı:
Benim bildiğim, üst üste Cumhurbaşkanı seçilmekte sınır var ama seçilememekte herhangi bir sınır yok.
O halde Kılıçdaroğlu görevine devam edebilir. Yani, hâlihazırda idrak ettiği 12'nci mağlubiyetine yenilerini ekleyebilir.
Belki biz yenilerini göremeyiz, lakin gençler ve bir de Sümerolog Muazzez İlmiye Çığ görecektir.
Ki, Cumhurbaşkanlığı seçimi ikinci turunda 109 yaşında gitti sandığa sarıldı.
Gerçi Kılıçdaroğlu'nun kazanmasına yetmedi ama kimi sanatçıların "Sandığa sarılın" kampanyasına iştirak etmiş oldu.
Demokrasimize açık müdahale edildiğinde, 15 Temmuz'da ülkemiz işgal edilmeye çalışıldığında, PKK terör eylemleriyle insanlarımızı katlettiğinde, küreselci emperyalizmin tiranları ülkemize parmak salladığında söz konusu sanatçılarımızın gıkları çıkmıyor.
Güçleri bir tek Erdoğan'a oy verenlere yetiyor galiba.
Peki halkın yarısından fazlasını karşılarına almakla kendi kendilerini sınırladıklarını, hatta saygınlıklarını iptizale uğrattıklarını fark etmiyorlar mı?
"Erdoğan'a oy verenler, en ufak eleştiri yönelttiğimizde bizim mahallemizdekiler gibi linç etmezler nasılsa; bizi izlemeye aynen devam ederler..." diye düşünerek mi bu denli nobranca kaptırıp gidiyorlar? Bu şımarıklığın başka izahı var mı?
Neden halkın yarsından fazlasının siyasi tercihine gündüz gözüyle bu denli saygısızlık yapıyorsunuz?
Ezberlerinizi neden hiç sorgulamıyorsunuz?
