Asrın felekati 10 ili vururken, onların da yaralarını kanattı. Onlar, Büyük Marmara depreminin acı tanıkları. Depremin ilk gününden beri her acıda avazları çıktığı kadar bağırıyor yürekleri. 24 yıldır dinmeyen acıların kadınları Beyhan Softaoğlu, Emine Cebeci ve Nilgün Karamert. Nilgün Karamert, depremde Gözde'sini kaybetti. 24 yıldır her yerde arıyor. Depremde oğlunu kaybeden Emine Cebeci ve yine depremde kızını, eşini, sağ kolunu kaybeden Beyhan Softaoğlu, asrın felaketinin ilk gününden itibaren içsel bir sorgulamaya girdi.
Beyhar Softaoğlu, "Buraya devlet çabuk geldi. Aksaklıklar elbet olacak 10 koca il. Cumhurbaşkanı'na bakıyorum sürekli bölgede" diyor. Nilgün Karamert de, "Eksiklikler oldu ama 10 büyük ilde yaşandı. Üstelik 9 saat arayla yeniden deprem oldu. Yine de iyi toparlanıldı. 'Devlet neredeydi diyemem Allah var yukarıda'. Devletin ya da Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın elinde sihirli değneği yok" dedi.
Büyük Marmara Gölcük merkezli deprem 03.02'de hayatları kararttı. Asrın felaketi olan Kahramanmaraş merkezli 10 ili kapsayan deprem 04.17'de kabus gibi çöktü ülkeye. İşte o büyük acıların tanıkları o saatten itibaren ayrılmadı televizyon ekranlarının başından. Enkazdan her kurtuluş hikayesi onlara 'Bizim zamanımızda arama-kurtarma bile yoktu. Bizi komşularımız çıkardı enkazdan' dedirtti. 'Eğer sağlıkçılar o dönemde de daha enkazın içinde damar yolu açsaydı, oksijen verseydi, belki kolumu kaybetmeyecektim, kızımı kaybetmeyecektim' dedirtti.
Acıların kadınları büyük felaketin yüreklerindeki etkisi SABAH'a şöyle anlattı:
KIZIMIN SADECE BAŞINI OKŞAYABİLDİM
Beyhan Softaoğlu'nun eşi Gökcük'te esnaftı. Gökcük Merkez Mahallesi'nde oturuyorlardı. O anları şöyle anlatıyor: Uyumuyorduk. Gece eşim ve ben balkonda oturuyorduk. Kızım da, bir arkadaşıyla odasındaydı. Son kez benden içecek bir şey istedi. İşte o dakika sallandık. Öyle bir gürültü koptu ki. Eşim balkondan bağırıyordu. 'Beyhan. Aylin nerdesiniz' diye. Ortalık zifiri karanlık. Kızımın sağ kolumla en son başını okşadım. 'Kızım bana sarıldı. 'Korkma annem. Kurtulacağız' dedim. Sonra yine bayılmışım. Uyandığımda taşların içindeydik. Kızımın kafası karnımda. Belden aşağısı nerde göremiyordum. Çok acı çekiyordum. Benim kolum kopmuş sonra fark ettim. Yani o kolumla sadece kızımın başını okşayabilmişim. Hayal gibi. 3 gün kaldık göçün altında. 17 yaşında gencecik bir kızdı yavrum. Hastenede aylar sonra öğrendim yavrumun ve eşimin öldüğünü."
DEVLET ORAYA ÇABUK GELDİ
"Ah yavrum deprem felaketinden beri bağıra bağıra ağlıyorum' diyerek, kalbinde kabuk bağlayan yaraların nasıl kanamaya başladığını ve o yıllarla şimdiki zaman da yapılanları kıyaslayarak şöyle anlatıyor:
• Her görüntüde ben benden geçiyorum. Sürekli beynimi karşılaştırma yaparken yakalıyorum. 'Hadi bizim için yaz günüydü. Orada kış yaşanıyor' diyorum. Yazı kışı yok oysa hepsi zor. Biz de de sıcaktan vücudumuzda yaralar oluşmuş.
• 3 gün sonra devlet gelmiş buralara. Beni komşular kurtarmış
