PROF. DR. CANER TASLAMAN- DR. ENİS DOKO
1977 yılının ağustos ayında Jerry Ehman, Ohio Üniversitesi'ndeki Big Ear teleskobundan gelen verilerin bilgisayar çıktılarını inceliyordu. O dönemlerdeki bilgisayarlar, verileri inceleyemediği için verilerin çıktısı alınır ve gönüllüler tarafından bunlar incelenirdi. 15 Ağustos günü saat 22.16'daki verilere gelindiği zaman bir anda şaşıran Ehman, heyecanlanıp 6EQUJ5 yazan kısmı kırmızı kalemi ile çember içine aldı ve yanına "Wow!" yazdı. Bundan sonra bu sinyal, bu ifade ile anılır oldu.
Peki Ehman'ı bu kadar heyecanlandıran şey neydi? 1959 yılında Cornellli iki fizikçi Philip Morrison ve Giuseppe Cocconi, teknolojik olarak gelişmiş uzak bir uzaylı ırkının bizimle nasıl iletişim kurabileceği üstüne düşünmeye başlamış ve bu konuda bir makale kaleme almışlardı.
Birincisi, onlara göre az enerji gerektirmesi ve evrenin uzak noktalarına ulaşabilmesinden dolayı en makul seçenek radyo dalgalarıydı. İkincisi, söz konusu radyo dalgaları atmosferden geçebilecek frekanslarda olmalıydı ki, gezegenlerdeki alıcılar tarafından yakalanabilsin. Üçüncüsü, bu radyo dalgalarının frekansı aynı zamanda uzaydaki arka alan parazitlerden farklı olmalıydı ki bu frekansı yakalayanlar yapay olduğunu anlayabilsin.
Bu iki şart bize 1-10 GHz frekans aralığını vermektedir. Morrison ve Cocconi, son olarak uzaylıların dinleyen akıllı canlıların tanıyacağı bu aralıkta özel bir frekans seçeceğini iddia etmişlerdi. Onlara göre en makul seçim, evrendeki en yaygın atom olan hidrojenin salınım frekansı olan 1.42 GHz'ti ve uzaylıların dili ne olursa olsun, ileri herhangi bir medeniyetin tanıyacağı bu sinyali tercih edeceklerdi.
SİNYALİN İLGİNÇ ÖZELLİKLERİ
İşte Ehman'ın "Wow!" ile işaretlediği sinyal 1.42 GHz'ti ve Morrison ile Cocconi'nin öngördüğü özelliklere sahipti. Sinyal parazit olamazdı, zira uzay boşluğundan gelen dalgalardan 30 defa daha güçlüydü. Big Ear teleskobu, faal olduğu süre boyunca bu kadar güçlü bir sinyal yakalayamadı.
