Ben, Mardin kenti. Adım, nice söylencenin adı olmuştur. Birini anlatmak isterim. Babam, Dicle'nin elinin değdiği yerlerin hükümdarı idi. Safran ve baharat, ipek ve bakır kervanları onun ülkesinden geçerek ölümün ve hayatın sırrını aramaya çıkardı. Yeryüzü cennetinin sevgileri, sevinçleri babamın hükmündeki topraklarda vermişti ilk filizlerini... Yeraltı cehenneminin kederleri ve hüzünleri geniş sağrılı atlarla aşmışlardı karanlığın ovasını... Böylesi yiğit bir kralın bir tanesi, gönül neşvesi oğlu idim ben. Gün dağları aştı, sular ayın ışığıyla karardı ve her fani gibi ben de hastalandım bir gün. Babam, ülkenin en ünlü hekimlerine çağrı çıkardı. Hiçbir hekim derdime derman, yarama merhem bulamadı. Babamın, Mezopotamya Ovası genişliğindeki kalbi, benim kelebek kanadı hükmündeki acılarıma dayanamamıştı. Ve bedenimin acısını, kalbimin feryadını duymamak için, şimdi adımı taşıyan şanlı kalenin duldasında hayatın ölümsüz iksirini yudumlayan bir düzlüğe bıraktı hasta bedenim ile yaralı yüreğimi... Kaç yıl, kaç ay, kaç gün ve gece o düzlükte acılarıma merhem çaldığımı hatırlamıyorum. Hatırladığım, ecelin yağlı ilmiği tam boynuma geçmek üzereyken binbir eza ve cefa ile sürünerek bir ırmak kıyısına ulaştığım. Ve bir salkım söğütün gölgesinde uykuya daldığım. Tanyeri uyanmadan yaralı bedenim dinçliğin sırrına ermiş, kalbim kederini ırmağın serin sularına salmıştı. İçimin ateşini sularla söndürdüm. Salkım söğütün serinliği mi, yoksa suların tazeliği mi derdime deva olmuştu. Bilmiyorum. Bildiğim, kısa bir sürede iyileştiğim. Artık, sevdayla sevinçle yurduma dönebilirdim. Babamın hüznünü ve kederini bir sonsuz neşeye çevirebilirdim. Ve anayurduma döndüm. Babam gerçekten de sevinçlere boğuldu ve dönüşümün hatırasına derdimin dermanını bulduğum o yerde, dinlerin ve mezheplerin anayurdu bir kent kurdu. Adımı da bu kentin adıyla onurlandırdı: Mardin...