Ege denizine bakan bir küçük otelde sabah kahvaltısı... Yan masada çocukları için her türlü fedakarlığı yapmaya hazır orta sınıftan genç bir çift ve üç-dört yaşlarındaki dünya tatlısı kızları...
Bir ara yan taraftan tek kollu kumar makinalarından çıkan, oynamayanı sinir eden, oynayanın beynini uyuşturan o seslerden yükseliyor.
Tabii aynısı değil çocuklar alemine uyarlanmış ritim ve melodiler şeklinde... Bitmek bilmeyen bir lay-lay-lom ezgisi.
Ne oluyor diye baktığımda gördüğüm manzara aynen şuydu:
Anne masada yok... Baba bir yandan kahvaltı ediyor, bir yandan cep telefonunundan birşeylere bakıyor.
Küçük kız annenin bıraktığı telefondan çizgi film izliyor.
Walt Disney sesleri çıkartan telefon düşmesin diye ekmek sepetine dayanmış. Sandalyedeki kız, öne doğru uzanmış, 20 cm öteden, gözlerini kırpmadan çizgi film izliyor.
İşte can alıcı nokta bu: Sadece 20 cm uzaktan ve gözlerini hiç kırpmadan...
Her teknoloji olumlu ve olumsuz yanlarıyla hayatımıza giriyor. Bilgisayar ve cep telefonu ekranları da Frenklerin "Computer Vision Syndrome" dediği Bilgisayara Bakma Sendromunu gözümüze soktu.
Ekrana bakarken, çok daha az göz kırptığımız için göz kuruluğu başlıyor... Gözlerimizde batma ve yorgunluk hissi oluşuyor. Etrafı bulanık görüyoruz.
Bu bilgilerle, küçük kızın iki-üç yıl içinde gözlük takmak zorunda kalmasına şaşırmayız; değil mi?
Velhasıl, çocuklarının üstüne titreyen bu aile, farkında olmadan onun gözlerini bozmaktaydı.
Babanın heyheylenmeyeceğini bilsem uyaracağım. Ama belli olmaz. Nahoş bir durum oluşabilirdi.
Canım sıkıldı. İkinci çayı içmeden kalktım.
Bir başka masada, beş yaşlarında bir oğlan kafasını öne eğmiş, telefonda birşeyler seyrediyordu.
İşte bir boyun fıtığı namzeti!