Dünyanın başına musallat olan 'kovid-19' isimli virüs ülkemizde ilk görüldüğünde tedirgin bir o kadarda endişeliydik. Tahminler ve ikinci dalganın daha sarsıcı olacağı üzerine öngörüde bulunuyorduk.
Ülkemize giriş şeklinden tutun ölümcül darbesine kadar hep bir tahminimiz vardı.
Pandemiyle tanışmamızın ardından işi o kadar sulandırmıştık ki kelle paça muhabbeti bile ekranlarda boy gösterdi. Sağlık sistemimiz tüm dünyaya emsal gösterildi. Ülke olarak iyi bir sınav veriyorduk. Devletin aldığı toplumsal tedbirler illeti ülkeden biran önce kovmak için kararlılığımızı ortaya koymuştu.
Kovid-19'un en çok görüldüğü il İstanbul olmuştu. Virüsü neredeyse bu şehrimizde izole etmeye ve başını ezmeye kararlıydık. Ne var ki bireysel gevşeme kitlesel buluşmalara dönüştü...
Düğün-dernek, sünnet-mevlüt, doğumgünü-nişan derken tablo inanılmaz bir boyuta taşındı.
'Aman dikkat' dedikçe 'bize bir şey olmaz' söylemi ile karşı karşıya kaldık. Sıkılmıştık... 'Bunaldık' sandık.
'Aman canım'... dedik. Bir boşvermişlik bizi ne hallere getirdi.
Geldiğimiz nokta da Ankara pandeminin de başkentliğini devraldı.
Her geçen gün çember daraldı.
Yanıbaşımıza kadar ulaşmayı başaran virüs hızla can almaya devam ediyor.
Maalesef Ankara'da artış hızı tüm illerimizi ikiye katlamış durumda.
Bu tablo altında kara kış, kara kâbusumuz olmasın.
Evde kaldığımız günler geri dönüyor.
Başa dönmemek için hijyen, maske ve mesafe diyeli aylar oldu.
Tüm yaşanmışlıklardan sıkıldığımız gibi bu üç altın kuralı bile gevşettik.
Küçük tedbirlerin hayat kurtardığı gerçeğini unuttuk.
Devlet tüm kurumlarıyla sokakta...
Niye? Bizi yaşatabilmek için... Biz ise hiçbir şey olmamış gibi sokaktayız.
Eylül'ün bu ilk yazısında sonbaharı konuşuyor olmak isterdim. Sarı ve yeşilin tüm renklerinin kışa hazırlığını resmetmek yaşanmışlığın bir parçası olmalıydı.
Lakin bu şekilde sorumsuzluğumuz devam ederse mevsimin renkleri siyaha çalacak. Matem bizden ve ülkemizden uzak olsun.