Eve gelene merhaba diyemeyen 13 yaşında çocuklarımız var. Merhabayı geçtim, misafirin yüzüne bakarak 'Bu kim! Niye gelmiş? Gönder gitsin' diyen, diyebilen gençlerimiz var. Ve daha da fenası: bunun hiç dert edilmediği ailelerimiz var."
Vatan gazetesi yazarı Mutlu Tönbekici'nin sözleri bunlar... Kendi tecrübesi de o yönde: "Daha bugüne kadar bir kere bile çocuklu bir ortamda huzur dolu bir saat geçirmedim. Çocuklarımız akla ziyan bir şımarıklık ve küstahlıkla yetiştiriliyor.
Şimdiye kadar gittiğim bir evde bana 'merhaba' veya 'hoş geldiniz' diyebilen sadece iki çocuğa rastladım." Tönbekici, bu satırları, ABD Houston Polis Departmanı'nın hazırladığı, "Bir psikopat yetiştirmenin 12 altın kuralı"nı okuduktan sonra yazmış. "Bizim Türk usulü çocuk yetiştirmeden söz ediyor" dediği kurallar, bildiğiniz kurallar: Çocuğunuzun her dediğini yapın, oyuncaklarını siz toplayın, her istediğini alacak kadar para verin gibi şeyler...
Bence söz konusu liste önemli bir eksiklikle malûl: Teknoloji. Şehirleşme ve teknolojinin ulaştığı düzey çocukları eve kapatıyor, onların sosyalleşmelerini önemli ölçüde engelliyor. Ve maalesef bunun bir çözümü de yok. Meğerki 19'uncu yüzyılda, makineler yüzünden işsiz kalan İngiliz işçilerinin makineleri parçalamaları gibi bilgisayarları parçalamaya girişelim, ki haliyle o da bir çözüm olamadı.
