Felaketin sayısal karşılığı 7.2 olarak tespit edildiğinde boyutlarının ne kadar korkunç olduğunu 17 Ağustos 1999 Depremi'nde en çok yara alan ilçelerden biri olan Avcılar'dan tecrübe etmiştim aslında.
Hiç yabancı değildi bana bu görüntüler.
Çok tanıdıktı.
Her şey tıpkı o günkü gibiydi.
Kadayıf gibi çökmüştü yine binalar.
Mehmetçik bu kez enkazın başını bekliyordu elinde silahıyla.
Sivil savunma ekipleri, umutla canlı kalabilenlere ulaşmaya çalışıyordu yine.
En korkunç benzerlik ise binaların altında can verenlerden yayılan tarifi imkânsız o kesif kokuydu.
Hikâyeleri belki farklıydı insanların ama acıları aynıydı.
Kimi yavrusunu kaybetmişti.
Kimi ise anasını, babasını.
Dördüncü gündü artık. Yaşıyor olmak ile olmamak arasındaki en ince çizgiydi. Gözyaşları tükenmişti belki ama umutlar tükenmemişti henüz Ercişlide.
Çünkü bir gün önce enkazın altından çıkarılan 14 günlük bebek Azra, yakınları enkaz altında olanların umutlarını yeniden yeşertmişti. Ama vakit ilerledikçe, Azra'nın verdiği heyecan da yetmez olmuştu artık. "Bu binanın altında şu anda en az 10 kişi var" diyen görevliye, utancımdan, kahrımdan, "Yaşıyorlar mıdır acaba?" diye soramadım bile.
17 Ağustos 1999'da yaşanan trajedinin devamı inanılmaz bir süratle ilerliyordu.