"Şezlonglar yalnızlık kokuyor.. Rüzgar ve deniz sadece ikimiz kaldık diyerek birbirlerine sokuldukça sokuluyor.."
Anladınız değil mi?.. Eylülü anlatıyor.. Edebiyatta, sinemada eylül nasıl bir hüzündür.. Daha bir kaç gün evvel cıvıl cıvıl, pırıl pırıl sahiller şimdi loştur, boştur.. Öyle bakarsınız.. Dalarak.. Hatırlayarak.. Efkarlanarak..
O romanlar yazdıran eylül iki cümleyle böyle anlatılır ancak..
Harikulade..
Kim mi yazmış?.. Ben!..
Yani, kulağından tutulup sokağa atılmıştı bu sözcükler.. Ben toplayıp sahiplendim..
Sokağa atan, Ahmet Hakan.. Hem de bir pazar yazısının rahatlığı, keyfi, şirinliği içinde Çeşme'yi anlatırken döktürmüş..
Sonra yazısını okurken fena halde utanmış.. "Ne lügat paralamışım be" demiş kendi kendine.. Reddetmiş sözcüklerini. Kovmuş köşesinden..
Ben topladım.. Altına imzamı da attım ki, yarın "Eylülü en güzel anlatan satırlar" diye ararsa birileri, benim adımı ansınlar..