Dört yazıyı çok sevdim geçen hafta.. Bunlardan söz etmem gerek..
Biri Radikal'de (29 Mart perşembe).. Akdeniz Üniversitesi Doçenti Cihan Camcı yazmış. Anlatması zor. Mümkün değil. İnternette bulup okumanız gerek.. Bi zahmet deneyin.. Değdiğini göreceksiniz..
Öteki Cumhuriyet'te İnci Aral (27 Mart).. Antalya Belediyesi'nin ayıbını anlatmış, Pen Yazarlar Derneği Başkanı olarak..
O saçma sapan, o on para etmez, işe yaramaz film festivali için milyonlar harcayan, İstanbul'dan tonla gazeteci ve popüler tipi davet edip, en lüks otellerde ağırlayan Belediye, başka vesilelerle konuşma yapmaya davet ettiği (Dikkat buyurun, kendileri davet ediyorlar) "Yazar"lara, ödeme yapmayı reddediyor..
İnci Aral "Bu üç beş kuruş değil, bir ilke meselesidir. Bir yazarın, o popüler kültür insanları kadar değeri yok mu" diyor..
Yok Sevgili İnci yok..
Edebiyatçı yazarların yok..
Benim gibi köşe yazarı olsan, kırmızı halıda ağırlanırdın!..
Son iki seçimim, pazar Hürriyet'ten.. (31 Mart)
Birini Ertuğrul Özkök yazmış.. Roma'da Villa Borghese Müzesi'ne gidişini.. Ordaki bir heykeli.. Yani bu kadar mı güzel anlatılır.. İçimde nasıl Roma tüttü?. Nasıl kıskandım.. Tam da olgunluk çağındaki Ertuğrul'u okumaya doyamıyorum..
Öteki Ayşe Arman'ın söyleşisi.. Gazete, bu yazıları ısrarla ve inatla "Röportaj" diye sunma yanlışını sürdürüyor. Röportaj çok başka bir tür yazı sanatı..
Ayşe, gerçekten "Benzersiz bir aşk hikâyesi" nakletmiş.. Bildiğimiz Love Story'de, kız ölümcül kansere yakalanır.. Bu defa da öyle başlıyor öykü. Ama erkeğin muhteşem sevgisi ve direnci ile hastalığı yeniyor. Tam o sırada, erkek düşüyor, bir başka ölümcül hastalığa.. Bu defa kadının aşkı yaratıyor mucizeyi..
Nefesim kesildi okurken..