Salı gecesi harika bir konserdeydim.. Hayır, U2 değil.. O Olimpiyat (!) Stadı işkencesini çekmemi, dünyanın hiç bir gücü sağlayamaz. Adam gibi ulaşılan, adam gibi oturma ve izleme imkanı veren bir statta olsa, kaçırmazdım herhalde.. Mesela İnönü'de, Ali Sami Yen'de.. Ama gitmesi de, dönmesi de Çin İşkencesi o Allahın unuttuğu yerde işim olmaz..
Cebinde U2 davetiyesi varken, ona değil de, Cemal Reşit Rey'e, bir klasik müzik konserine giden biri daha var mıdır acaba?. Ama iyi ki ordaymış U2 de, gitmedim ve bu konseri yakaladım..
Cumhuriyet'e teşekkürler.. Sürpriz konserin varlığını ordan öğrendim. Ve koştum..
Müthiş, ama gerçekten müthiş bir konserdi..
Bir yanda yüze yakın, daha henüz okullu gençten oluşan bir senfoni orkestrası.. Öte yanda, günümüzün en önemli keman ustalarından biri..
Cumhuriyetin pırıl pırıl gençleri, Ulusal Gençlik Senfoni Orkestrası'yla, bir İtalyan virtüöz Salvatore Accardo bir arada..
Gençlerin arkasında, devlet değil, bir sivil toplum örgütü var. Gençlik Orkestraları Derneği. En güzeli bu.. Türkiye'nin tüm konservatuvarlarından seçilen yaklaşık 100 genç.
Bu yıl ilk konserlerini Aya İrini'de vermişler. 21 Ağustos'ta da Berlin Genç Klasik Festivali'nde çalmışlar.
Bu üçüncü konserleri.. Siz bu satırları okurken de Roma'da olacaklar. Gene Salvatore Accordo ile birlikte. Bu defa Paganini Festivali..
Accardo ile birliktelikleri tesadüf değil. Büyük usta gençlerin en büyük destekçisi. İtalya'da, gene öğrencilerden oluşan Camera İtaliana'yı kuran şef de o..
Konser Ulvi Cemal'in Köçekçesi'yle açıldı. Bir köçek zilinin etrafında adım adım Anadolu'yu dolaşan bu müziğe bayılıyorum. Borusan Salzburg'da dünyaya dinletmişti, bizim melodilerimizi. Bu gece gençler, Roma'dan dünyaya yayacaklar türkülerimizi gene..
Nasıl keyifli, nasıl coşkulu, nasıl heyecanlı çalıyorlardı.. Çalarken kendileri eğleniyorlardı, görüyordum.
Ardından büyük usta geldi sahneye. Gençler Çaykovski'nin keman konçertosunda eşlik ettiler.. Müthişti..
Alkış kıyamet.. Accordo bise geldi ve 13 yaşındaki ilk konserinden beri, her defasında seslendirdiği, kendisiyle adeta özdeşleşmiş Paganini'yi çaldı.. Capricci..
Kapris!..
Keman deyince en sevdiğim parçaların başında gelir. Accordo çalmadı kemanı.. Oynadı.. Yoğurdu.. Cambazlıklar yaptı.. Öldük, öldük, dirildik..
İkinci yarıda orkestrayla başbaşa kaldık gene.. Bu defa Rimski Korsakov ve gene çok sevdiğim Şehrazat.. Nasıl, ama nasıl güzel çaldılar.
Masalı anlatan Şehrazat'ı seslendiren harika bir birinci keman, Hande Küden.. Enfes bir flüt, Pamir Kolat.. Cıvıl cıvıl bir vurmalı ekibi, Gözde, Tuğçe, Seçil, Okan ve Selin. Müthiş bir klarnet, Ferec Akbarov..
Keşke yerim olsa da, hepsini yazabilsem..
Ama bu gençlerin daha çok vakitleri var önlerinde.
Hepsini duyacaksınız nasılsa..
Ben onlara bu yolu açan derneğe, başkanları Yelda Nihan Özmutlu başta, destek olan Sabancı Vakfı ve 2010 Ajansı'na, kurucu şefleri ve sanat yönetmenleri Cem Mansur ve eğitmenleri Tayfun, Derya Bozok, Şafak Erişkin ve Gültekin Ulutaş'a teşekkür etmek isterim..
Şimdi Roma'da olmak vardı, anasını satayım..
Bu doyulmaz konseri bir de orada İtalyanların arasında dinlemek vardı.. Davet de ettiler..
Ah bu zamansızlığın gözü kör olsun..