ÖĞLE saatleri.. 10 katlı binanın dört asansörü vızır vızır çalışıyor. Çünkü yemek zamanı gelmiş.. Çıkanlar, girenler.. Onuncu kattan bindim. 9 da dört kişi olduk. Sekizde bu "Angut" bindi. Yaka kartı takma adetini özel teşebbüs sağlayamadı. Devlet sektörü de başaramadı. Asansörde bizden biri mi var, yoksa beni koruma ile dolaşmaya zorlayan bitmez tükenmez tehditlerden birinin tetikçisi mi, ne bileyim.. Adam kapı gibi. Tam da kapının önünde duruyor, Girerken iyi günler dilemek, gülümsemek ne kelime hafif baş eğmek bile yok, Angutta.. 7'de durduk, kapı açıldı, kapandı, kimse binmedi. 6'da durdu, kapı açıldı, kapandı, kimse binmedi.. 5' te,4' te, 3, 2, 1' de durdu ayni şey..
Her katta inmek için bekleyen var, basmış düğmeye.. Asansör otomatik.. 8 kişinin ağırlığı tamam olunca, artık durmuyor.. Biz beş kişiyiz ya.. Yer var diye her katta açılıyoruz..
Ne bilsin zavallı bilgisayar Angut kapıyı kaplamış, kimse giremiyor. Adam sadece içerdekilere değil, dışarda bekleyenlere de saygısız. Asansör dolsa üstelik bir daha durmayıp, çok daha hızlı aşağıda olacağız, asansör de başka bekleyenler için daha çabuk yukarı çıkacak..
Ama yok..
Biz asansör adabını bilmiyoruz.. Medeniyet bilmiyoruz..
Kaç kez yazdım..
Sabah neşeyle işe geliyorsunuz.. Asansör arada duruyor, bir genç kız biniyor.. Dünyasına küsmüş.. Öfke ve nefret içinde sanki.. Sizin orda olduğunuzu fark ettiğini gösteren tek bir işareti yok.. Laf yok, selam yok.. Tebessüm yok.. Girer girmez de sırtını dönüyor içerdekilere, lanet eder bir edayla..
Yahu meslekdaşız.. Yahu ayni işyerinde çalışıyoruz..
Sabah işe böyle lanet başlayan birini, akşam saatlerinde düşünebiliyor musunuz, ne hale gelmiştir?.
Dünyayı, yaşamı kahr ediyoruz.. Bilerek, bilmeyerek asıl kahrolanın kendimiz olduğunu..
Bir minik tebessümün ne mucizeleri, en başta da kendimiz için nasıl yaratacağını hiç aklımıza getirmeden..
Ben patron olsam, asansör sınavından geçirmeden kimseyi işe almam!..