Nisan yağmurlarıyla yıkanan gecelerden biriydi. Belirtilen saatte (20.30 sıraları) Esentepe'de, Büyükdere Caddesi No. 143'teki binaya gittim. Altıncı kata çıktım. Kapısını çalıp odaya girdim. Karşısında durdum.
Bir süre başını bile kaldırmadı. Üstümdeki manevi baskıyı katlamak için.
Ne kadar geçti, bilmiyorum. Sonunda eliyle bir koltuğu işaret etti, "Buyurun" dedi.
Bir çay söyledi, önündeki büyük ve kalın defteri açtı, sayfalarını karıştırdı. Aradığını bulamamış gibi yaptı. Tekrar ilk sayfaya döndü, her yaprağı yeniden ağır ağır çevirmeye başladı.
Sonunda bir sayfada durdu. Yüzüme baktı. Defteri bana doğru itti, bir rakamı gösterdi. Baktım. Daha doğrusu gözlerimle okudum: 6.567.498.342.901. Ve de "TL" ibaresi.
"Bu akşam itibariyle borcunuz bu" dedi, acımasız bir gülüşle ekledi: "Tabii yarın kontör dönmeye devam edecek."

1990'ların sonunda SABAH'ın o dönemdeki patronu, uzun yıllar boyunca verdiğim emeğin karşılığı olarak bana bir ev almıştı. Evin fiyatını hiç unutmuyorum: 280 bin dolar.
Ama bana kaynak ayırmak yerine Etibank'tan kredi kullandırmayı tercih etmişti. Güvence vermişti: "Korkma, borç senin değil şirketin..."
Bankada belgeleri imzalarken kredinin 5 yıl vadeli olduğunu, toplam 440 bin dolar olarak geri ödeneceğini görmüştüm. Aylık taksitler 8 bin dolara yakın olacaktı.
10 ay kadar ödendi. Sonra Etibank'a el konulmasın mı! SABAH yöneticilerinin ilk işlerinden biri TMSF'yi uyarmak oldu: "O kredi, kurumun borcudur."

Birkaç ay geçti. Hiç unutmuyorum; bir cuma günü saat 17'ye doğru eşim aradı. Hıçkırarak kötü haberi verdi: TMSF yazılı tebligat göndermişti: "Pazartesi saat 17'ye kadar kurumumuza 4.6 trilyon lira ödeyin. Yoksa..."
Hemen gazetenin mali işler yöneticisine koştum. Yatıştırmaya çalıştı. TMSF'yi arayıp, borcun kuruma ait olduğunu bir kez daha bildirdi.
Birkaç ay daha geçti. Yine bir cuma günü eşimden telefon: "Yeni bir tebligat geldi, borcumuz 5.2 trilyon lirayı geçmiş, ödememiz için son uyarıymış.."
Gazeteden TMSF'ye yine telefon, yine güvence...

İşte böyle böyle borcum 6 trilyon tavanını da deldi.
Hepsi o kadar değil; yurtdışına çıkış yasağı geldi.
Cumhurbaşkanı, Başbakan dış gezilere davet ediyorlar, onların imzalı güvencesiyle çıkabiliyorum, dönüşte uçağın kapısında polisler bekleyip pasaportumu alıyorlar...

Sonunda nisan yağmurlarının yıkadığı bir gece, randevu alıp Esentepe'de, Büyükdere Caddesi No. 143'ün altıncı katındaki odaya gittim.
O bina, TMSF'nin merkeziydi.
O oda ise TMSF Tahsilat Dairesi Başkanı Fethi Çalık'ın makamı. Bana borcumu gösterdikten sonra "Felsefesini" anlatmaya başladı:
"Mahalledeki evlerin birinde bir cinayet işlenmiş. Biz de tüm mahalleyi kordon altına aldık. Ne girişe izin veriyoruz, ne de çıkışa. Hemen söyleyeyim, cinayet mahallinde ceset olup olmadığını da bilmiyoruz. Ama bir şey yapıyoruz; tüyü bitmemiş yetimin hakkının peşinde koşuyoruz."
Zoraki gülümsedim; "Hazır kalem elinizdeyken borcumun ve diğer borçluların rakamlarına birkaç sıfır daha ekleyin; sadece tüyü bitmemiş yetimlerin hakkını değil, gelecek kuşakların haklarını da güvence altına almış olursunuz" dedim.
"Benimle alay ediyorsunuz galiba" demekle yetindi.

Ne Etibank'ın ortağı veya yöneticisiydim. Ne SABAH'ın ortağıydım. Tek suçum, gazetenin yönlendirmesiyle ev alırken tüketici kredisi kullanmış olmamdı. Ama kim dinler...
Bu işkence daha aylarca sürdü. Sonunda gazetenin yeni patronu TMSF ile ana paranın yasal faiziyle birlikte ödenmesi koşuluyla anlaştı. Ödedi de. Minnettarım.

Tüm bunları İstanbul 47'nci Asliye Ticaret Mahkemesi'nin geçenlerde gazetelerde yayınlanan bir ilanı çağrıştırdı. İlanda TMSF'nin el koyduğu yatların satışından komisyon aldığı iddiasıyla yargılanan Fethi Çalık'ın kayıp olduğu duyuruluyordu.
Tüyü bitmemiş yetimin hakkının peşinde koştuğunu söyleyen adam, aslında görevini ve yetkisini yasadışı yollardan kişisel servet edinmek için kullanmıştı.
Eeee, ne demişler; etme bulma dünyası...