Çünkü az sonra savrulacaksınız. Aşk dediğin de böyle bi'şey; en çekici savrulma hali yani.
Ferzan Özpetek'in yeni filmi 'Kemerlerinizi Bağlayın'a yönetmenin sıkı takipçisi arkadaşım sayesinde gittim. İzlenecek filmler listemde değildi. Yok! Özpetek'i beğenmediğimden değil sırada daha birkaç film olduğundan.
Öte yandan itiraf etmeliyim bir Ferzan Özpetek fanatiği değilim. Gururla genel sinema izleyicisi olduğumu söyleyebilirim.
Neyse, filmin yağmurlu açılış sahnesini tekrara alıp günlerce izleyebilirim. Müthiş!
İşte büyülenip, 'harika bir filme geldik, yaşasın' hissimin tavan yaptığı dakikalar da oraya denk geliyor.
Peşine yağmurda otobüs durağına sığınan kahramanlarımızın bir kavgayla birbirlerinden etkilenmesiyle devam ediyor. Elena... ne kadar güzel, zarif, düşünceli ve kırılgan.
Antonio... ne kadar maço, kaba, ele avuca sığmaz, sorumsuz ve seksi.
Harika aşk karışımı bu olmalı değil mi? Birbirinin zıttı iki karakterin birbirlerinden hiç hazzetmeyerek karşılaşması ve âşık olması.
Bayılırız böyle aşklara. Aşk da tam budur esasında. Hazırlıksız, idealden uzak, çekişmeli, dibine kadar tutkulu.
Peki ya sonra? Bence filmin esaslı sorusu/ konusu bu; ya sonra?
Yani aşka düşmeyi bekleyen bizlerin, kurulu düzene, rutine, hayatın olması gerekenlerine dalınca nasıl bir tavır aldığımız.
Aşkı harcadığımız.
Yaşamın zorluklarına yenilip aşktan çıkışımız.
Sevdiğimiz adamı- kadını değiştirmeye çalışışımız.
Filmin sonu her ne kadar hayal kırıklığı yaşamama sebep olsa da bir dolu soru kaldı bana. Ki severim kalmayı sorularla baş başa.
Birini değiştirmeden bir ömür âşık kalmak, ilişkiyi sürdürmek mümkün müdür acaba?
Aşka mı âşığız, âşığımıza mı acaba?
Huzuru, mutluluğu, anlayışı en yakın arkadaşlarımızda bulurken aşkta nedir bu dinmek bilmeyen kavga?
Gibi, gibi... izleyin yani.