Ayıptır söylemesi az önce yirminci bavulumu yaptım.
Seyahat konusunda tükenmişlik sendromuna girebilirim yani. Yıl başından beri bu yirminci.
Şimdilik İstanbul'a dönüyorum ama şimdilik.
Perşembe yirmi birinci bavul hazırlanmak için beni bekliyor.
Peki ne yapıyorum yollarda?
Özetle geziyorum.
Çok şanslıyım kabul ediyorum çünkü kendimi bildim bileli en sevdiğim şey gezmek.
Yeni yerler görmek, başka havaları solumak, çemberimden çıkmak ve seyahatin bir yerinde İstanbul'u özlemek (artık pek özlemiyorum, yaşlanıyor muyum ne?) Bugün bavul yaparken şunu fark ettim ey "yollarda bulurum seni" kıvamındaki okur.
Eşyalarımıza ne kadar bağımlıyız farkında mıyız?
Sene başındaki ilk bavulumla şimdiki arasında dağlar ve kilolar kadar fark var. Artık iki şort, iki terlik, beş tişörtle günlerimi geçirebiliyorum.
Niçin ve nerede kıyafetlere, kozmetiklere, binbir türlü teknolojik alete tutunduk bilen var mı?
Onlar olmadan kendimizi eksik, yarı yolda kalmış, kıskıvrak yakalanacakmış gibi hissetmemiz ne kadar komik ve acayip.
Şu seyahatlerden öğrendiğim bir şey varsa o da "azalmak" gerektiği.
Biraz atmak gerektiği. Bazı şeyler olmasa da olabileceğimizi bilmek gerektiği.
Çok mu dramatik oldu? Evet, evet bence de ama mesaj yerini buldu.