Hem de her gün. Hem de İstanbul'un göbeğinde. Hani vatandaşın hakkı. Hani vatandaşın huzuru. Nerede bizi koruyanlar.
İstanbul caddeleri dağ başı mı? İstanbullu sürekli gerilmek, taciz edilmek zorunda mı?
Arabanızla trafik ışıklarında duramadığınız bir İstanbul.
Sözüm ona şehrin en 'nezih' tabir edilen yerleri.
Etiler, Ulus, Mecidiyeköy, Şişli, Yıldız, Nişantaşı, Beşiktaş, Taksim... Hepsinde aynısı.
Trafik ışıklarında kırmızıya yakalandık mı yandık.
Önce kapını kilitlemek sonra da camları kapatmak zorundasın.
Çünkü ille de biri seni rahatsız ediyor. Arabanın önüne atlıyor elinde bezle, fırçayla sen istemesen de camını silmeye kalkıyor. "İstemiyorum git" diyorsun, dinlemiyor. İlle de silecek senden para alacak.
İstemiyorsun ama istememek gibi bir şansın yok. Senin araban var onun yok. Söke söke paranı alacak, canını sıkacak. Sen çalış, vergi ver, arabanla huzur içinde şuradan şuraya gideme.
Cam silenlerle iş bitmiyor. Bunun çocuk dilencileri var, kalem, selpak, su, şarj satanları var.
İlle de geliyorlar camına yapışıyorlar. Ve asla laftan "hayır'dan anlamıyorlar ve İstanbul'un her yerinde cirit atıp, insanları rahatsız ediyorlar.
Bunların camı kırıp çanta çalanları bile var.
Peki bizim kimimiz var? Kimsemiz.
Kimse bizi korumuyor. Kimse bu rezilliğe, bu tacize, bu saldırıya "Dur demiyor.
Neden?
Arabası olanın canı mı çıksın?
Neden?
Herkes kendi başının çaresine mi baksın?
Dağ başı mı burası?
Sen vatandaşının şu kadarcık huzurunu, güvenini bile sağlıyamıyorsan seçim zamanı ne atıp tutuyorsun?
Acilen bu trafik tacizleri çözülmeli. Her gün aynı korku, aynı sinir, aynı saldırı, aynı hakka tecavüz. Yeter. Biri "Yeter" demeli.