Sorun bende değil, herkeste... Tabii kendisini "sorun" olarak adlandırmak ister miyim? Hmmmm, yok istemem.
Telefon açmadan gelecek kadar vurdumduymaz, gece yarısı uykunuzu bölecek kadar pervasızdır o.
Yemekten, içmekten keser, arkadaştan muhabbetten ayırır, uzun uzun duvara baktırır o.
Yalnızlığın bonusudur o.
Hayatın kırbacıdır o.
Kapanmayan bir yara gibi durur durur kanar o.
Depresyon işte. İstediğinde gelir, istediğinde gider. Kedi gibi evin en güzel köşesine kurulup sizi izler. Tam oyun oynarken patisini kaldırıp yüzünüzü tırmalayıverir.
Dedim ya; sorun bende değil, herkeste...
Hiçbir neden yokken depresyona girivermişiz işte.
Belki her şeyin tamam, şanslılardansın sen. İşin gücün tıkırında, sevgilin de var yanında. Fark etmezzz. "Çocuğum şükretsene sağlığın yerinde" tesellisi beş para etmez.
Çünkü başına gelmeyen bilemez.
Elle tutulur bir sebep yoktu değil mi? Ama ne bu içindeki boşluk? Bilemiyorsun, soramıyorsun, sorsan da cevapsız kalıyorsun değil mi?
Peki nasıl çıkacaksın depresyondan?
Uyku ilaçlarıyla mı? Antidepresanları yutarak mı? (uyarı: Aman siz yine de doktorunuza danışınız!)
Acilen duş alıp kendini sokaklara atarak mı?
Pozitif düşünerek mi? (saçmalama, depresyonda pozitif düşünemezsin)
Tatile çıkarak mı?
Eline kâğıdı kalemi alıp hayatındaki güzel şeyleri yazarak mı? (Kişisel Gelişimci taktikleri hesabı)
Ben size en iyisi kendi formülümü söyleyeyim. Tecrübeyle sabit, yemin ederim.
Bugüne kadar defalarca depresyona girdim. Beş gün yıkanmadığım, camdan kafamı çıkartıp hava nasılmış diye bakmadığım oldu. Kendimi kesme noktasına geldim. Hem de kaç kere.
Ve sonunda buldum.
Depresyona girmişsen, olayın net! Formülün tek!
Sakın depresyondan çıkmaya çalışma!!! Ölümüne kal orada. Bekle. Bırak kendini. Hani sonuna kadar dağılma hakkını kullan.
Mesela ağla, sabaha kadar ağla, dur dur bir daha ağla. Yıkanmak istemiyorsan yıkanma, sosyalleşmek istemiyorsan kapat telefonunu, kendini kendine sakla.
Ya da benim gibi şiir okursan iyi gelebilir sana da... İstemiyorsan yemek yeme. Hiçbir şeye mecbur hissetme.
İlaçlar sadece uyuşturacaktır seni. Bence gerek duyma. Dur ve anla.
Çünkü depresyondan "Hadi" komutuyla çıkılmaz. Hele çıkmaya çalıştıkça hiç çıkılmaz. Gram yol alınmaz.
Bir kere de koyver kendini be. Sıkma! Zorlama! İtekleme!
Bir kere de sal kendini.
Sonra aniden, bulutların içinden çıkacaksın bir sabah. Eminim...
Sadece yaşa! İzin ver.
Kendine hiçbir şey için izin vermiyorsun, hep mecburcusun zaten değil mi?
Sadece kollarını aç, ayaklarını çırpma ve dibe bat. Nasılsa yüzmeye başlayacaksın değil mi?
Bu pazar da böyle yazdım işte. Belki senin işine yarar değil mi?