Mahsun Kırmızıgül'ün son filmi New York'ta Beş Minare'yi seyretmeye giderken aklımın bir yerinde şu soru vardı: Acaba artık Kırmızıgül sinemasından söz etmek mümkün mü?
İşin uzmanları ne der bilmiyorum ama ben bir sinema izleyicisi olarak filmi izlerken, aynen şöyle düşündüm: "Bu bir Mahsun Kırmızıgül filmidir."
Birkaç konunun iç içe geçtiği bir film New York'ta Beş Minare... İslam eksenli şiddet içeren yapılar da var, şiddete karşı çıkan "hoşgörü" yü öne alan cemaatler de... Kan davası da yurtdışında yaşamak zorunda kalan göçmenler de... Tabii işin içinde Amerika'nın İslam'a bakışı, Türkiye'deki polis teşkilatının çalışması ve değişimi de... Ama tüm bunlar işlenirken, Türkiye sineması adına bir başka önemli çabaya daha imza atılıyor. Gerçekten Hollywood'u aratmayan bir görsel şölen, aksiyon ve heyecan sunuluyor izleyiciye...
İşi sadece insana değer vermek olan bir cemaat lideri etrafında Bitlis'ten İstanbul'a oradan da New York'a uzanan etkileyici bir öykü anlatılıyor.
İnsan zaman zaman geriliyor zaman zaman da gözyaşlarına hâkim olamıyor. Görüntüsü, kurgusu ve oyunculuklarıyla göz dolduran film, Türkiye sinemasının çıtasını hayli yükseğe çıkartıyor.
Tüm bunları başaran bir film, kahramanlarını ABD'de İngilizce, İstanbul'da Türkçe konuştururken Bitlis'te yaşlı bir Kürt kadınını Kürtçe değil de kırık bir Türkçeyle konuşturması insanı şaşırtıyor. Neden acaba?
O yaşlı kadının Kürtçe konuşması filmi zayıflatmaz tam aksine zenginleştirirdi.
Hareketli, tempolu ve muhteşem New York, İstanbul görüntüleriyle bir Mahsun Kırmızıgül filmi izlemek istiyorsanız New York'ta Beş Minare'yi kaçırmayın...